μέχρι πυθμένος, οὔτε ἂν ἀπελιθώθη μὲ τὸ κύπελλον εἰς χεῖρας μετέωρον, ὡς στήλη ἅλατος, ἂν καὶ ἡ Μαροῦλα ἐβεβαίου μεθ’ ὅρκου βραδύτερον, ὅτι εἰς τὴν θέσιν αὐτὴν τὸν ἔβλεπε πολλὴν ὥραν καὶ ἐσταυροκοπήθη, μήτοι τῷ ἐπῆλθεν ἀποπληξία!
Ἠμπορῶ ὅμως νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι ὅταν ὁ κ. Περδίκης εἶδεν ὅτι τὸ ὡραῖον ἐκεῖνο μυστικόν, τὸ ὁποῖον πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἐν παροξυσμῷ πατρικῆς στοργῆς ἐτόλμησε μόλις καὶ μετὰ δειλίας νὰ συλλάβῃ ἐν τῇ φαντασίᾳ του συγκεχυμένον ἔτι καὶ ἀκυοφόρητον, ἀμφίβολον ἔτι ὡς ἐν καταστάσει ὀνείρου καὶ σκιᾶς· ὅτι — λέγω — τὸ τρυφερὸν ἐκεῖνο ἀπόρρητον τὸ ἥρπασεν ὁ κόσμος, τὸ ἐτροποποίησε, τὸ παρεμόρφωσε, τὸ ἔσυρεν εἰς τοὺς δρόμους καὶ τὸ ἐρρύπανε καὶ τοῦ ἔδωκε κολοσσιαίας μυθιστορικὰς διαστάσεις, ἠναγκάσθη τότε νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου ἠμπορεῖ νὰ συμβαίνῃ τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶνε ἡ ..... ἐχεμύθεια!
- Ἐν Ἀθήναις, Ἰούνιος τοῦ 1890.
Κωνστ. Φ. Σκοκοσ
ΛΕΓΕΙ ὁ γαμπρὸς ’ς τὴ δεῖνα δεσποσύνη,
Πῶς εἶνε ἀναιμική,
Καὶ κάθε μέρα σίδερο τῆς δίνει·
Δὲ νοιώθει γιατρική.
Τὸ πιὸ κοινὸ δὲν ’ξέρει ἐπαναληπτικό·
Μεταχειρίσου, δός της, γιατρέ, τὸ ἀρσενικό.
(Ἐν Ζακύνθῳ)
Υακινθοσ
