[Δίδεται εἰς τὸ ἑξῆς πλέον πλήρης ἐλευθερία εἰς τὸ γοῦστο, εἰς τὴν φαντασιοπληξίαν καὶ εἰς τὴν μοχθηρίαν τῶν ἀναγνωστῶν νὰ τοποθετήσωσιν ὅπως θέλουν καὶ ὅπου θέλουν τὴν σκηνήν, τὰ πρόσωπα καὶ τὸ ἀκροατήριον. Ὁ Θεὸς πλέον καὶ… ἡ ψυχή των!]
—… Καὶ ἐγὼ πάλιν ἔμαθα θετικὰ πῶς ὁ γαμβρὸς ἐδραπέτευσε ’ς τὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἄφησε τὴ νύφη ’ς τὰ κρύα τοῦ λουτροῦ!…
— Πιθανόν, ἀφοῦ ἡ ὑπόθεσις ἐπῆγε ’ς τὸν Εἰσαγγελέα… ἦτο ἑπόμενον.
— Κρῖμα ’ς τὸ νυφικὸ φόρεμα ποῦ τῆς κόστισε, λένε, δύο χιλιάδες φράγκα χρυσᾶ — νὰ σᾶς χαρῶ! — ’ς τὸ Παρίσι σοῦ λέει ἄλλος!…
— Ἀμ’ βέβαια μὲ κλεμμένα χρήματα τοῦ δημοσίου, τὸ ξέρει καὶ ἡ γάτα μου…
— Ὥστε ἐπαύθη τώρα ὁ κ. Περδίκης;
— Πιστεύω, ἔπειτα ἀπὸ τοιαῦτα σκάνδαλα…
— Σκάνδαλα μόνον! αὐτὰ εἶνε σειρὰ κακουργημάτων, κυρία Εὐρυδίκη!
— Καλὲ τί λόγος! Ἔλεγα κ’ ἐγὼ ποῦ ηὗρεν ἡ Περδίκη, τόσα λοῦσα καὶ τόσα μεγαλεῖα νὰ παντρεύσῃ τὴν κόρη της… Ἂν εἶνε ἔτσι, προτιμῶ καλήτερα καὶ ᾑ τέσσαρες κόραις μου νὰ μείνουν ’ς ῥάφι!
— Φαντασθῆτε γάμος! νὰ στεφανώνῃ μέσα ὁ κουμπάρος, κι’ ἀπ’ ἔξω νὰ περιμένουν οἱ χωροφύλακες νὰ συλλάβουν τὸν γαμπρόν… Τί ποίησις! αἴ, κυρία Κλεοπάτρα; πῶς σᾶς φαίνεται; δὲν εἶνε ῥωμαντικόν;
— Καὶ ’ς τὸ ἄλλο δωμάτιον νὰ περιμένῃ τὴ νύμφη… ἡ μαμή! Χἆχ, ἆ, ἆ, ἆ! Ἐδῶ δὰ εἶνε ὁ ῥωμαντισμὸς εἰς τὸν κολοφῶνά του, κυρία Χαρίκλεια!
— Ὡς τόσῳ, κυρία Ἑλένη, τί μανθάνει κἀνεὶς ’ς αὐτὸν τὸν κόσμον!…
— Αἴ, κυρία Κλεοπάτρα! θέλουν μερικαὶ καὶ τὰ παθαίνουν!
— Νὰ ἰδοῦμε τώρα τὴν κυρία Περδίκη μὲ τί μοῦτρα θὰ βγαίνῃ ἔξω…
— Ποῦ ἤθελε νὰ ’μπάζῃ νύκτα μέρα ’ς τὸ σπῆτί της τὸν νέον, γιὰ νὰ τοῦ φορτώσῃ τὴν προκομμένη τὴν κόρη της!… Ἐγὼ μὲ τὰ μάτια μου τοὺς ἔβλεπα χίλιαις φοραῖς!
— Καὶ νὰ τὸν καταντήσουν ὕστερα καὶ ’ς τὸ κακουργοδικεῖο…
