τὴν πρωτότοκον κόρην του τὴν Θάλειαν· τρώγει με ὄρεξιν· εὑρίσκει τὸ φαγητὸν τῆς Μαρούλας περίφημον ἀπόψε καὶ τὰς εὐφυολογίας τῆς κ. Περδίκη χαριεστάτας· ἐν γένει δὲ φαίνεται εὐχαριστημένος ἀπὸ ὅλα ἐν γένει τὰ οἴκου, ζῷα καὶ πράγματα, φαγητά, κυνάρια, ὑπηρέτας, τέκνα, σύζυγον καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον ἑαυτόν του ἀκόμη.
— Περίεργον! συμπεραίνει καθ’ ἑαυτὴν ἡ κ. Περδὶκη. Τί νὰ σημαίνει ἆρά γε αὐτὴ ἡ ξαστεριὰ ἀπόψε; αὐτὰ ὅλα εἶνε ὕποπτα… ὤ! βεβαιότατα… κἄτι τρέχει καὶ πρέπει νὰ τὸ ἀνακαλύψω!…
Κἄτι τρέχει!
Ἐννοεῖτε δηλαδὴ καλῶς ὅτι ἡ κ. Περδίκη ἀπὸ τῆς στιγμῆς ἐκείνης ἥρπασε τὰς κλεῖδας τοῦ μυστικοῦ του!
Ἐν τοσούτῳ ὁ κ. Περδίκης ἀφοῦ ἔφαγε μὲ ἔκτακτον ὄρεξιν, ἀπέμαξε τὰ χείλη, ἤναψε σιγάρον, ἠγέρθη καί, ἀποσπώμενος τῶν τελευταίων τυραννικῶν θωπειῶν τῆς Νίτσας καὶ τοῦ Νίκου, διηυθύνθη εἰς τὸ γραφεῖόν του, φαιδρὸς πάντοτε καὶ εὔχαρις.
Ἡ κ. Περδίκη δὲν ἔχασε καιρόν. Ἔδραμεν ἀσθμαίνουσα κατόπιν του.
— Περδίκη μου, νά με θάψῃς! Πὲς μου, τί τρέχει; Αἴ; συμβαίνει τίποτε; Γιατὶ δὲν μοῦ τὸ λὲς κ’ ἐμένα;
Ὁ κ. Περδίκης συνεστάλη αὐτομάτως ὡςεὶ ἐξαφνισθείς, ὡςεὶ ἐμπεσὼν εἰς ἀπρόοπτον ἐνέδραν νυκτοκλέπτου. Καὶ διενοήθη ν’ ἀμυνθῇ μέχρι τέλους — δηλαδὴ νὰ σιωπήσῃ.
— Τί νὰ τρέχῃ, χριστιανή; τίποτε ἀπολύτως!… πῶς σοῦ ἦλθεν αὐτὴ ἡ ἰδέα!
— Ἔλα, ἔλα τώρα· ἄφησέ τα αὐτά· ἐγώ, ξέρεις καλά, διαβάζω μέσα ’ς τὴ ψυχή σου…
— Μὰ τί πρᾶγμα, βρὲ γυναῖκα, ’ς τὸ Θεό σου…
— Νά, αὐτὸ τὸ κρυφὸ ποῦ ἔχεις… πῶς νὰ σ’ τὸ πῶ… αὐτὸ τὸ ὡραῖον μυστικὸν ποῦ μοῦ κρύβεις…
Ὁ κ. Περδίκης ἠμύνετο ὁλονέν. Ἀλλ’ ἐκείνη μετεχειρίσθη ὅλα τὰ ὅπλα — ἱκεσίας, δάκρυα, θωπείας, περιπτύξεις, φιλήματα, ὅ,τι εἶχε πρόχειρον τέλος πάντων πρὸς ἐκπόρθησιν τοῦ μυστικοῦ του, τὸ ὁποῖον — ἀφοῦ δὲ ἡ κ. Περδίκη τὸ ἐμάντευσε — σημαίνει ὅτι θὰ ἐκρύπτετο ἐξάπαντος ὑπὸ τὰ περίεργα φαινόμενα τῆς ἑσπέρας ἐκείνης....
