Εὐνόητον ὁποῖος κατέστη ὁ βίος τοῦ ἀνδρογύνου ὑπὸ τοιαύταις συνθήκας. Καθ’ ἑκάστην εἶχον σκηνὰς λυπηρὰς ὑπὸ πᾶσαν ἔποψιν. Ἡ Ἑλένη κατέστη νευροπαθής, τὸ ἐλάχιστον τὴν ἐτάρασσε καὶ τὴν ἐξηγρίωνε, μόνη δὲ ἡ ἠρεμία καὶ τὸ ἤπιον τοῦ χαρακτῆρος τοῦ Ἀντωνίου προελάμβανε μεγαλείτερα δυσάρεστα.
Ἡμέραν τινὰ ὅμως, ὅτε ὁ δυστυχὴς δὲν ἠδυνήθη ν’ ἀνταποκριθῇ καὶ εἰς μικρὰν τῆς συζύγου του ἀπαίτησιν, αὕτη δὲ τῷ ἔρριψε κατὰ πρόσωπον τὴν φράσιν: «ὅταν δὲν ἠδύνασο νὰ ζήσῃς σύζυγον καὶ τέκνα, τότε διατὶ ἐνυμφεύεσο;» ᾐσθάνθη τὴν καρδίαν του αἱμάσσουσαν καὶ ἔκλαυσε. Τῇ ὑπέμνησε τοὺς περὶ ἔρωτος αἰωνίου καὶ ἀφοσιώσεως ὅρκους καὶ ὑποσχέσεις της, προσεπάθησε νά τῃ ἀποδείξῃ ὅτι διὰ τῆς ἀμοιβαίας ἀγάπης καὶ ὑπομονῆς, τῶν μόνων θεμελίων τῆς εὐτυχίας ἑκάστης οἰκογενείας, τὰ πάντα δυνατὸν νὰ διορθωθῶσι καὶ ὀρθοποδήσωσιν, ἀλλὰ μάτην· ἡ Ἑλένη ὑστερική καὶ πλήρης νεύρων, ἀποβαλοῦσα πάντα χαλινὸν τοῦ πρὸς τὸν ἄνδρα ὀφειλομένου σεβασμοῦ, οὐδόλως συμπαθοῦσα πρὸς τὴν ἀξιοδάκρυτον θέσιν τοῦ συζύγου, ὃν κατὰ καθῆκον ὤφειλε νὰ συμπονῇ καὶ ἐνθαρρύνῃ, ἄκαμπτος καὶ τρέμουσα ὑπὸ ὀργῆς, παριστῶσα δὲ εἰκόνα, εἰς ἣν τὸν πρὶν ἔρωτα ἀντικατέστησε σχεδὸν τὸ μῖσος κατὰ τοῦ διαρκοῦς ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ συντρόφου τῆς ζωῆς της, ἐπανέλαβε ξηρῶς καὶ αἰτιωμένη μόνον τὸν σύζυγον: «Αὐτὸ πού σου λέγω ἐγώ! ὅταν δὲν ἦσο ἄξιος νὰ γείνῃς οἰκογενειάρχης, τί ἤθελες τὴν ὑπανδρείαν, διὰ νὰ καταστήσῃς δυστυχῆ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα σου;»
Ἡ ὑπομονὴ τοῦ Ἀντωνίου ἐξηντλήθη πλέον· πρὸ τῆς ἀπρεποῦς ταύτης συμπεριφορᾶς τῆς ἀκαταλογίστου γυναικὸς ἐξηγέρθη καὶ ἐν αὐτῷ ἓν αἴσθημα ἀγανακτήσεως καὶ ὀργῆς, ἀλλ’ αἴσθημα ἐσχάτου ἀπελπισμοῦ. Ἡ καρδία του ἐπληρώθη πικρίας.
Μετὰ φωνῆς δυναμένης νὰ συγκινήσῃ λίθους, καὶ ἐκ τῶν ἐγκάτων τῆς ψυχῆς του ἐξερχομένης, πνιγόμενος ὑπὸ λυγμῶν, ἀνέκραξε:
— Ἀνάθεμα. ἀνάθεμα τὴν ὥραν ποῦ σ’ ἐγνώρισα!
- [Ἐν Φιλιπουπόλει, Ἰούλιος τοῦ 1890]
Λαμπροσ Ενυαλησ
