Τί πλάσμα! αἷμ’ ἀνθρώπινον δὲν εἶχεν εἰς τὰς φλέβας·
Φειδίου ἔργον, ἄγαλμα θεότητος ἀρχαίας
Ἐμψυχωθὲν ἐπέβαλλε λατρείαν, φίλτρον, σέβας,
Τοῦ κάλλους τῆς Ἀρτέμιδος εἰκὼν καὶ τῆς ἰδέας.
Δὲν ἤμην πλέον ἔκγονος πιθήκων μυωπάζων·
Διεῖδον εἰς τὸ βλέμμα της μυστηριῶδες σέλας
Τὸ σκοτεινὸν ἀπόρρητον τῶν οὐρανῶν αὐγάζον
Καὶ τῆς ἀμφιβολίας μου λευκαῖνον τὰς νεφέλας.
Τῆς ἐπιστήμης ἡ λαμπὰς παρὰ τὸ φῶς τὸ θεῖον
Ὠχρίασε· τὸ πνεῦμα μου ἀνίπτατο πρὸς αἶνον,
Κ’ ἐκθάμβως ἀνεγίνωσκον τοῦ Πλάστου τὸ βιβλίον
Ἐπὶ μεμβράνης κυανῆς δι’ ἄστρων γεγραμμένον.
Σκαιοῦ λοιπὸν ἐγκλήματος θρασὺς ὑπῆρξε δράστης
Διὰ τοιούτου πλάσματος τὴν γῆν αὐτοῦ κοσμήσας
Καὶ τὴν ὑπεροψίαν μου ἐπάταξεν ὁ Πλάστης,
Ἕν εἴδωλον φανατικῆς λατρείας μηδενίσας;
Ὡς ὑπὸ βέλους αἴγαγρος τραυματισθεὶς ὀξέος,
Ζῶ τραυματίας τὴν αἰχμὴν ἐν τῇ καρδίᾳ φέρων·
Ἀγωνιῶντος ὕπαρξιν διάγω καὶ βραδέως
Ὡς μάρτυς θνήσκω τὸν σταυρὸν τοῦ μαρτυρίου αἴρων.
Ἀναίσθητος πρὸς ἅπαντα τῆς κτίσεως τὰ ὄντα
Κατεδικάσθην ραψῳδὸς τὸν οἶκτον νὰ ἐμπνέω.
Αἰσχύνομαι τὸν ἥλιον ὅστις μὲ βλέπει ζῶντα,
Ἀλλὰ φρουρὸς τοῦ τάφου της ἐτάχθην νὰ τὴν κλαίω.
Ἐν Ἑρμουπόλει, 11 Ἰανουαρίου 1890.
Ν. Μυρων
