Μανδύας ἑορτάσιμος τὴν πλάσιν περιβάλλει·
Φαιδροὶ τελοῦνται σήμερον οἱ γάμοι τῶν ἀνθέων
Καὶ τὸν ἐπιθαλάμιον ἡ φιλομήλα ψάλλει
Καὶ οἱ λειμῶνες εἶν’ ἁβραὶ παστάδες ὑμεναίων.
Δι’ ἐραστοῦ συνέντευξιν ἡ φύσις ἐνεδύθη
Καὶ ς’ ἀναμένει, Μάϊε, μὲ μυροβόλα στήθη.
Ὁ ἀσπασμὸς σου ζώπυρον ἐρωτικῆς μαγείας
Ἐκ τῆς νεκροφανείας της τὴν φύσιν ἀνεγείρει
Ὀργᾷ τὸ σύμπαν καὶ ἡ γῆ ἀρώματα λατρείας
Ἐκπέμπει πρὸς τὸν ἥλιον καὶ ᾄσματα θυμήρη,
Μ’ ἐπαναβλὲπεις Μάϊε· ἀλλὰ δρυὸς καείσης
Δὲν ἔχεις θάλπος, δρόσον, φῶς τὴν τέφραν ν’ ἀναστήσῃς.
Τὴν ἐνθυμεῖσαι νήπιον; ἡλίου ἦτο δύσις,
Ὅτε τὸ δῶρον ἔφερες εἰς τὴν πτωχήν μου κλίνην,
Ὡς Χερουβεὶμ ἐκ τῆς Ἐδὲμ κλαπὲν ὑπὸ γοήσσης
Κ’ ἐκφαῖνον τῆς ἀπαγωγῆς τὸ δέος, τὴν ὀδύνην.
Ἡ Σμύρνη ἐξ ἀρώματος ἁγνοῦ ἐμυροβόλει
Καὶ νέκταρ παραδείσιον τὸν νοῦν μου ἐπυρπόλει.
Συνήθως ἓν οὐράνιον τῇ ἐδωρεῖτο στέμμα,
Πρὸς μνήμην τῆς πατρίδος της, ἀρτιθαλῶν ἀνθέων
Καὶ δι’ αὐτῶν ηὐξάνετο τῶν Ἠλυσίων θρέμμα
Τὴν ἀμβροσίαν τῶν θεῶν, τὸ νέκταρ ἀποπνέον·
Ἀλλ’ εἷς σκαιὸς Νοέμβριος μ’ ἐσπιλωμένον πόδα
Εἰς ἕνα τάφον ἔρριψε τά πάναγνά της ῥόδα.
Ὤ! μὴ λησμόνει, Μάϊε, ὁσάκις διαβαίνεις,
Διὰ θαλλῶν τὴν κοίτην της νὰ στέφῃς νεκρωσίμων,
Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1891 - 217.jpg
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
217
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ Δ′.
Ο ΜΑΪΟΣ
