ἐκεῖθεν εἰς Κυπαρισσίαν, ἔνθα ἐξενίσθη ὑπὸ τοῦ κατόπιν Γερουσιαστοῦ Γρηγοριάδου ὅστις, τῇ αἰτήσει του, τὸν ἀπέστειλε μετὰ συνοδίας εἰς Τρίπολιν.
Ἐκεῖθεν μεταβὰς εἰς Ναύπλιον καὶ ἀκολούθως εἰς Ἀθήνας συνέδεσε στενὴν φιλίαν μετὰ τοῦ Γούρα ὅστις ἐσκέπτετο νὰ ἱδρύσῃ σχολεῖον ἐν τῇ πόλει ταύτῃ καὶ μετὰ τοῦ Φαβιέρου, ὃν συνδιήλλαξε καὶ ἠδέλφωσε μετὰ τοῦ Κριεζώτου καὶ παρηκολούθησε με τὸ πυροβόλσν ἀνὰ χεῖρας εἰς τὸ ἀτυχὲς τῆς Καρύστου ἐπιχείρημα. Μετὰ τὴν ἀτυχῆ δὲ ταύτην στρατείαν ἐπανέκαμψεν ἐπὶ ψαριανσῦ πλοίου εἰς Σῦρον «ἀνυπόδητος, φθειριῶν καὶ ἡλιόκαυστσς,» ὡς διηγεῖται ὁ συναγωνιστὴς αὐτοῦ Παναγιώτης Σσῦτσος.
Ἀλλ’ οὐδαμοῦ ἔλαμψεν ἀνδρὸς ἀρετὴ ὡς ἡ τοῦ Γενναδίου ἐν Ναυπλίῳ μετὰ τὴν πτῶσιν τοῦ Μεσολογγίου.
Τὸ Μεσολόγγιον πυρποληθὲν ἐφάνη λάμψαν ἐπὶ τῆς Ἑλλάδος ὡς ἐπικήδειος δᾲς τοῦ ἀγῶνος. Ἡ Στερεὰ ᾐσθάνθη τὰς δυνάμεις της ἐξαντληθείσας· ἡ Πελοπόννησος ἐδῃοῦτο ὑπὸ τῶν Αἰγυπτίων· γενικὴ καταστροφὴ ἐπέκειτο ἂν δὲν ἐξεπέμπετο στρατὸς ἀναχαιτίσων τοὺς πολεμίους. Κατηφὴς καὶ περίτρομος συνέρρευσεν ὁ λαὸς τῆς Ναυπλίας εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως, ἔνθα συνῆλθον καὶ οἱ περισωθέντες ἐκ τῆς καταστροφῆς πειναλέοι στρατιῶται, ἀπειλητικοὶ ἐν τῇ ἀπελπισίᾳ των. Ἀλλ’ οὐδεὶς ἐτόλμα, οὐδεὶς ἤξευρε τί νὰ προτείνῃ. Τότε ὁ Γεννάδιος προκύψας τοῦ ὄχλου ἀνεπήδησεν εἰς τὴν ἐν τῷ κέντρῳ τῆς πλατείας ὑψουμένην πλάτανον καὶ ἐκεῖθεν μετὰ φωνῆς στεντορίας καὶ μετ’ εὐγλωττίας παντοδυνάμου — διότι ἦτο τῆς καρδίας ἡ εὐγλωττία:
«Ἡ πατρίς, ἀνέκραξε, καταστρέφεται, ὁ ἀγὼν ματαιοῦται, ἡ ἐλευθερία ἐκπνέει. Πρέπει οἱ ἀνδρεῖοι οὗτοι, οἵτινες ἔφαγον πυρίτιδα καὶ ἀνέπνευσαν φλόγας, καὶ ἤδη ἀργοὶ καὶ λιμώττοντες μᾶς περιστοιχίζουν, νὰ σπεύσωσιν ὅπου νέος κίνδυνος τοὺς καλεῖ. Πρὸς τοῦτο ἀπαιτοῦνται πόροι, καὶ πόροι ἐλλείπουσιν. Ἀλλ’ ἂν θέλωμεν νὰ ἔχωμεν πατρίδα, ἂν ἤμεθα ἄξιοι νὰ ζῶμεν ἄνδρες ἐλεύθεροι, πόρους εὑρίσκομεν. Ἃς δώσῃ ἕκαστος ὅ,τι ἔχει καὶ δύναται. Ἰδοὺ ἡ πενιχρά μου εἰσφορά. Ἃς μὲ μιμηθῇ ὅστις θέλει!!»
Καὶ ἐπικροτοῦντος τοῦ πλήθους ἐκένωσε κατὰ γῆς τὸ ἰσ-
