τοῦ ὑπεροπτικοῦ τῆς ὁμιλίας ὕφους του καὶ τῆς ἄγαν προεχούσης γαστρός.
Ἐν τούτοις βαθμηδὸν ἡ συνάθροισις ἐμεγαλύνετο οὕτως, ὥστε πλεῖστοι μετ’ οὐ πολὺ ἐπὶ τῆς παραλίας συνηθροίσθησαν, οὐ μόνον τεχνῖται, ἀλλὰ καὶ ἱερεῖς καὶ γεωργοὶ καὶ καλόγηροι.
Εὑρίσκοντο πάντες ἐκ φόβου κατειλημμένοι μὴ τὸ μόλις ἤδη καθαρῶς διακρινόμενον πλοῖον ἦτο πειρατικόν, ἐφ’ ᾧ καὶ συνεζήτουν.
— Συλλογίσου, αὐθέντη Λαμπαδάριε, τί μᾶς μέλλεται, ἂν ἔρχωνται κουρσάροι, ἔλεγέ τις πρὸς τὸν κελεύσαντα τῷ ὑποδηματοποιῷ νὰ γνωστοποιήσῃ τὸ γεγονὸς πρὸς τὸν ἄρχοντα.
— Δὲν μᾶς ἔφθασαν ὅσα πάθαμε ἐδῶ κ’ εἴκοσι ’μέρες!
— Τὴν ἑορτὴν τῆς ἁγίας Φεβρωνίας, τῆς ὁσιομάρτυρος, ἧς εἴη μεθ’ ὑμῶν τὸ ἔλεος, ἔσπευσε νὰ προσθέσῃ καλόγηρος σταυροκοπούμενος.
— Ναί, πάτερ ἅγιε, ὑπέλαβεν ὁ κὺρ Λαμπαδάριος, ὅστις, ὡς προὔχων, καθ’ ἑκάστην ἐκκλησιάζετο. Καὶ νὰ κάμῃ ὁ Οεὸς καὶ Αἰμιλιανὸς ὁ μεγαλομάρτυς, οὗ τὴν μνήμην ἐπιτελοῦμεν, νὰ μὴ πάθωμε τὰ ἴδια.
— Σὰν νὰ μὴ μᾶς ἔφθαναν ᾗ συφοραῖς μας ἅρπαξαν οἱ θεοκατάρατοι Γενοβέζοι καὶ τὴ Μακρίνα, γιὰ νὰ πάθουμε κι’ ἄλλα ἀκόμη ἀπὸ τὸ δεσπότη Βαρθολομαῖο, ὕβρεις καὶ ῥαβδισμοὺς καὶ κολαφισμούς, εἶπεν ὁ καλόγηρος μεθ’ ὕφους ἀναγνώστου ἐκκλησιαστικοῦ.
…Μετὰ δύο σχεδὸν ὥρας τὸ πλοῖον ἀνεγνωρίσθη ὡς ἀνῆκον εἰς τὸν δεσπότην Γκίζη· τοῦ δὲ φόβου τὸ αἴσθημα ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀγαθῶν νησιωτῶν διεδέχθη ἡ περιέργεια, ὅπως γνωρίσωσιν ἐπὶ τίνι αἰτίᾳ ὁ δεσπότης ἀπέστελλεν εἰς τὴν νῆσον αὐτῶν πλοῖον.
Δύοντος ἤδη τοῦ ἡλίου οἱ πλεῖστοι τῶν Μηκονίων ἡτοιμάζοντο νὰ διακόψωσι τὰς ἐργασίας των, ὅτε ἡ φωνὴ τοῦ κήρυκος ἠκούσθη καλοῦσα ἐξ ὀνόματος τοῦ τοποτηρητοῦ τοὺς κατοίκους.
Συνάθροισις μεθ’ ἡμίσειαν περίπου ὥραν ἐγένετο γενικὴ πρὸ τοῦ οἴκου τοῦ διοικητοῦ, μέλλοντος ν’ ἀνακοινώσῃ τὰς διατα-
