ΟΛΙΣ ἤδη ὁ ἥλιος ἤρξατο ἀνερχόμενος τὴν οὐράνιον ὀδὸν, χρυσίζων τὰς κορυφὰς τῶν Κυκλάδων καὶ διαλύων βαθμηδὸν τὴν σκοτίαν, ἣν ἡ χώρα ἐπὶ ἡμιόλιον ἡμέρας μέλλουσα ν’ ἀναπαυθῇ περιεβάλλετο· ἐλαφρὰ ἀνέμου πνοὴ τὴν φωσφορίζουσαν τοῦ Αἰγαίου ἐπιφάνειαν ῥυτιδοῦσα ζωηρὰν φέρει τοῦ ἰωδίου τὴν ὀσμὴν ἐπὶ τῆς Μηκονίου παραλίας, τὰ δὲ πτηνὰ τονίζουσι τό πρωϊνὸν αὐτῶν ᾆσμα, ὅτε οἱ πλεῖστοι των κατοίκων, ἄρτι τὰς ἀγκάλας τοῦ Μορφέως καταλιπόντες βαθμηδόν ἐπιλαμβάνονται τῶν ἰδίων ἐργασιῶν. Οἱ μέν, οἱ καὶ πλείονες, φέροντες μεθ’ ἑαυτῶν τοὺς λίσγους καὶ τὰ πτύα των πορεύονται εἰς τοὺς ἀγρούς, οἱ δέ, τεχνῖται οὗτοι, παρασκευάζουσι τὰ τῆς ἐργασίας.
Εἷς τῶν τελευταίων, — ἂν εἰκάσωμεν ἐκ τοῦ καλοποδίου, ὅπερ ἀνὰ χεῖρας ἔχει, — διαρκῶς ἀτενίζει πρὸς τὸ πέλαγος. Μετ’ οὐ πολὺ τοσούτῳ σκηνικῶς λυπηρὰν ἀναφώνησιν φωνεῖ, ὥστε γείτων τις αὐτοῦ, ὁ κὺρ Ἀρχοντοδρέπανος, ἔντιμος βαφεύς, διακόψας τὴν ἐργασίαν ἠρώτησεν αὐτόν τί συνέβαινε.
— Καλέ, κὺρ Ἀρχοντοδρέπανε, δὲν βλέπεις καράβι ποῦ πλάκωσε; ἀπήντησεν ὁ ὑποδηματοποιός.
— Δίκῃο ἔχεις, κὺρ Κονδούριε, ἀπεκρίθη μετ’ ὀλίγον ὁ βαφεὺς. Καράβι εἶνε, καὶ μοῦ φαίνεται σὰν νὰ εἶνε τοῦ δεσπότου μας Βαρθολομαίου.
— Ὁ Θεὸς νὰ δώσῃ, ἐπέφερε τρίτος, ὁ Θεὸς νὰ δώσῃ νὰ μὴν ᾖνε κυρσάροι Γενοβέζοι!
— Ἀλλὰ δὲν πᾶς, Κονδούριε, εἰς τόν ἄρχοντα νὰ δώσῃς εἴδησι; εἶπεν ἄλλος προσελθών, πρόκριτός, ἂν εἰκάσωμεν ἐκ
