φράστου ἀγαλλιάσεως ὡς νὰ ἔλεγε: «Σκάστε, σκάστε, τὸν ἐπήραμεν!» Τέλος ὁ γέρων Σκαφαρέντζος ἐρειδόμενος ἐπὶ τοῦ βραχίονος τοῦ νέου Δρέλλια ταχύνων τὸ βῆμά του μετὰ μεγάλου κόπου, ἵνα μὴ τοὺς χάσῃ, καὶ ἀφηγούμενος εἰς τὸν συνοδὸν αὐτοῦ διὰ φωνῆς, ἥτις ἦτο μᾶλλον γεγωνυῖα, τὴν ὅλην ὑπόθεσιν ἀπ’ ἀρχῆς, πῶς συνήντησε τὸν Ξανθὸν Νέον ἐν τῷ ξενοδοχείῳ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας, πῶς ἐνόησε κατὰ τὸν χορὸν τὴν συμπάθειαν αὐτοῦ πρὸς τήν Φιφίτσαν, τί ἐσκέφθη ἀμέσως, τί διενήργησε μετὰ ταῦτα καὶ ὅτι ἐθεώρει τὸ ἀποτέλεσμα τῆς πράξεώς του ταύτης πολὺ ἀνώτερον παρὰ ἐὰν ἔκαμνε δέκα πράξεις χρηματιστικὰς καὶ ἐπώλει δέκα Λαύρεια διὰ ν’ ἀγοράσῃ ὃεκα ἑκατομμύρια Κωπαΐδας!
Ἐν τῷ σιδηροδρόμῳ εὗρε θέσιν ὁ κόσμος ὅλος, εὐτυχῶς δὲ καὶ οἱ ἓξ οὗτοι κατώρθωσαν νὰ τοποθετηθῶσιν ἐν ἑνὶ ἡμιδιαμερίσματι βαγονίου πρώτης θέσεως, ὅπερ εἶχε καὶ ἐξώστην. Τὸ ἕτερον ἡμιδιαμέρισμα ἦτο κατειλημμένον παρ’ ἄλλων, ἐν οἷς καὶ ὁ κ. Ἰωάννης Μαθιμάλης νήδυμον κοιμώμενος ὕπνον καὶ οὐδὲν ἐννοῆσας, ὡς δικαίως ἔλεγε, κατὰ τὴν εἰσβολὴν τῶν ἐπιβατῶν. Ἐκοιμᾶτο ἔν τινι γωνίᾳ τὴν κεφαλὴν ἐρείδων ἐπὶ τῆς ἀριστερᾶς χειρός, ἥτις εἶχεν ὡς ἀντέρεισμα τὸ γεῖσον τοῦ ἑδράσματος, περιτετυλιγμένος ἐν τῷ ἐπενδύτῃ αὐτοῦ καὶ φορῶν μικρὸν μετάξινον κασκέτον, ὅπερ ἔκρυπτε καὶ αὐτὰ τὰ ὦτά του. Ἀκριβῶς ἐπὶ τοῦ ἀντιθέτου μέρους χωριζόμενος ἀπ’ αὐτοῦ διὰ τοῦ καλαμωτοῦ ἐπικλίντρου τοῦ ἑδράσματος, ἐκάθησεν ὁ κ. Πατεριάδης ἔχων ἀπέναντι αὐτοῦ τὴν σύζυγόν του. Παρ’ αὐτὴν ἐκάθησεν ὁ νέος Δρέλλιας καὶ παρὰ τὸν κύριον Πατεριάδην ὁ γέρων Σκαφαρέντζος. Τὰς γωνίας πρὸς τὸν ἐξώστην κατεῖχον ὁ Ξανθὸς Νέος καθήμενος παρὰ τῷ νέῳ Δρέλλιᾳ καὶ ἡ Φιφίτσα καθημένη παρὰ τῷ γέροντι Σκαεραρέντζῳ, ἀλλ’ αὐτοὶ δὲν ἐκάθηντο σχεδόν, διότι ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν ἐξήρχοντο εἰς τὸν ἐξώστην καὶ κατελάμβανον τὰς θέσεις των ὁσάκις ἡ φωνὴ τῆς κυρίας Πατεριάδου ἐκάλει αὐτούς, ἵνα καὶ πάλιν μετ’ ὀλίγον τὰς ἐγκαταλίπωσιν ἐξερχόμενοι εἰς τὸν ἐξώστην, διότι τίς οἶδε πόσα εἶχον νὰ εἴπωσιν....
Ὁ σιδηρόδρομος εἶχε διέλθει πρὸ τοῦ Ἀμαρουσίου ὡς ἀστραπὴ καὶ κατήρχετο εἰς τὰς Ἀθήνας, δι’ ὅλης αὐτοῦ τῆς ταχύτητος, ἐνῷ ἄνωθεν τῆς Πεντέλης ὑπέφωσκε τὸ λυκαυγές, οἱ δ’ ἐν τῷ ἑτέρῳ διαμερίσματι, πλὴν τοῦ κ. Ἰωάννου Μαθιμάλη, ὅστις ἔρρεγχε, συνωμίλουν χαμηλοφώνως περὶ τῶν μελλονύμφων καὶ τῆς ἐκτάκτου τῆς Φιφίτσας τύχης.
Ὁ κ. Πατεριαδησ, ὅστις ἤκουσε λέξεις τινὰς τῆς γενομένης κατὰ τὸ ἕτερον ἡμιδιαμέρισμα ὁμιλίας ἐκτείνων ἀπὸ τῆς θέσεώς του τὴν χεῖρα καὶ θλίβων κρυφίως ἀλλ’
