σόβουλλα καὶ αἱ περγαμηναὶ εἶνε θαῦμα, διότι ἐν Ἑλλάδι εἶναι πολὺ ὀλίγαι αἱ οἰκογένειαι, αἱ ὁποῖαι κατώρθωσαν νὰ σώσουν ἔπειτα ἀπὸ τόσας καὶ τόσας καταστροφάς, ἀπὸ τόσους διωγμοὺς καὶ τὴν παραμικροτέραν ἔνδειξιν τῆς ἀρχαιότητος καὶ τῆς εὐγενείας αὐτῶν. Ἡ ἰδική σας οἰκογένεια ἐννοῶ κάλλιστα, ὅτι θὰ ὑπέφερε περισσότερα ἀπὸ ὅλας τὰς ἄλλας, διότι αὐτὴν κατεδίωξαν περισσότερον οἱ Τοῦρκοι μετὰ τὴν φοβερὰν ἐκείνην νύκτα τῆς 29 Μαΐου τοῦ 1453… Ἀλλὰ τί ἔχετε;.... ἀναστενάζετε;… δακρύζετε;… Σᾶς ἀνέμνησα τὴν θλιβερὰν τύχην τῶν προγόνων σας;… Ὤ, μὲ συγωρεῖτε, κύριε Παλαιολόγε.... μὲ συγχωρεῖτε, Ὑψηλότατε....
Ὁ Ξανθοσ Νεοσ ἰδίᾳ σύννους βυθίζων τὸ βλέμμα εἰς τὸ ἀχανὲς μέχρι Κωνσταντινουπόλεως καὶ νομίζων ὅτι βλέπῃ τὸν τροῦλλον τῆς Ἁγίας Σοφίας. — Εἶμαι Παλαιολόγος!…
Φιφιτσα ἰδίᾳ. — Πῶς διασώζει ἀκόμη τὸ οἰκογενειακὸν φίλτρον ἔπειτα ἀπὸ τόσους αἰῶνας!....
Ὁ Ξανθοσ Νεοσ ἰδίᾳ ἐγείρων ὑπερηφάνως τὴν κεφαλὴν ἀφοῦ ἐπεσκόπησε καλῶς τὸν τροῦλλον τῆς Ἁγίας Σοφίας μεταβάλλων δ’ ἐπὶ τὸ βέλτιον καὶ ἐν ταῖς καθ’ ἑαυτὸν σκέψεσι τὸ λεκτικὸν αὐτοῦ. — Καὶ διατί νὰ μὴν εἶμαι; Δὲν λέγομαι τάχα Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος; καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀνήκω εἰς τὴν αὐτοκρατορικὴν οἰκογένειαν;
Φιφιτσα ἰδίᾳ. — Τί αἰσθήματα πρέπει νὰ ἔχῃ.... καὶ πῶς φαίνεται ὅτι εἶνε γόνος αὐτοκρατορικοῦ οἴκου.... τὸ ἀνάστημα, ἡ ὡραιότης του.... ἔπειτα πῶς εἶνε ξανθός; ὅλοι οἱ Παλαιολόγοι ἦσαν ξανθοί.... Καλὰ ἔκαμα καὶ τὸν ἀπεκάλεσα Ὑψηλότατον.... Ἴσως ἡ μετριοφροσύνη του νὰ ἐπειράχθη καὶ δι’ αὐτὸ δὲν μοῦ ὁμιλεῖ, ἀλλὰ τὸ εἶπα χωρὶς νὰ θέλω… δὲν τὸ ἤθελα… Ὅταν εἶδα ἐκεῖνο τὸ δάκρυ του δὲν ἠξεύρω κ’ ἐγὼ πῶς μοῦ ἐφάνη.... ἐνόμιζα ὅτι ἔβλεπα ἐμπρός μου αὐτὸν τὸν υἱὸν τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου!… Ὤ, θὰ ὑπάρξῃ ποτὲ γυνὴ εὐτυχεστέρα ἐὰν θελήσῃ;… Θεέ μου, Θεέ μου, τί λέγω;… Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ κατέλθῃ μέχρις ἐμοῦ;
Ὁ Ξανθοσ Νεοσ ἰδίᾳ σύννους καὶ ἀγέρωχον λαμβάνων στάσιν. — Ὅσον καὶ ἂν φέρω τὸν νοῦν μου πρὸς τὰ ὀπίσω δὲν ἠμπορῶ νὰ ἐνθυμηθῶ τίποτε τὸ ὁποῖον νὰ μοῦ δίδῃ τὴν παραμικροτέραν λαβήν.... ἀλλ’ ἔπειτα ἀπὸ τόσας καταστροφάς, ἔπειτα ἀπὸ τόσους διωγμοὺς εἶνε δυνατὸν τοῦτο; Τίς οἶδε τί συνέβη.... διεσκορπίσθημεν ἐδῶ κ’ ἐκεῖ, τὰ ἔγγραφά μας ἐχάθησαν, τὰ χρυσόβουλλα μας ἐξηφανίσθησαν, καὶ εὑρέθημεν εἰς αὐτὴν τὴν γωνίαν ἐδῶ μὲ μόνον τὸ ὄνομά μας καὶ τὴν ἀνάμνησιν τοῦ παρελθόντος!… Τί εὐτυχὴς αὐτὸς ὁ λοῦστρος νὰ ἔχῃ ἐν τάξει τὰς περγαμηνάς του!…
