νεν ἐν τῇ αὐλῇ τοῦ τυράννου Πολυκράτους πιθανῶς μέχρι τοῦ θανάτου τούτου (ὀλυμπιαδ. 64,3. π. Χ. 522). Κατά τινα διήγησιν, ἣν πολλοὶ θεωροῦσι μυθώδη, πλέων ἐκ νήσου ἀπέβη εἰς ἔρημόν τινα παραλίαν, ἐκεῖ δ’ ἐφονεύθη ὑπὸ λῃστῶν, ἐπικληθεὶς τὴν μαρτυρίαν τῶν ὑπεριπταμένων γεράνων, μόνων μαρτύρων τῆς στυγερᾶς κακουργίας· χρόνου δὲ παρελθόντος οἱ φονεῖς ἰδόντες ἐν Κορίνθῳ γεράνους ἱπταμένας εἶπον πρὸς ἀλλήλους, «αἰ Ἰβύκου ἔκδικοι,» ἐξ οὗ ἀνακαλυφθέντες ἔδωκαν δίκην τῆς πράξεως αὐτῶν. Ὁ παλαιότατος τῶν συγγραφέων παρ’ ᾧ εὕρηται ἡ διήγησις αὕτη εἶναι Ἀντίπατρος ὁ Σιδώνιος, ἐπιγραμματοποιὸς ἀκμάσας τὸν Α′ αἰῶνα π. Χ. ἐπαναλαμβάνουσι δὲ ταύτην μετά τινων παραλλαγῶν καὶ ἄλλοι μεταγενέστεροι συγγραφεῖς καὶ μάλιστα οἱ παροιμιογράφοι, ἑρμηνεύοντες τὴν ἐκ ταύτης προελθοῦσαν παροιμίαν: Αἱ Ἰβύκου γέρανοι.
Ὁ Ἴβυκος ἐτάσσετο ὑπὸ τῶν Ἀλεξανδρινῶν πέμπτος ἐν τῷ κανόνι τῶν μελικῶν ἢ χορικῶν ποιητῶν, ἀμέσως μετὰ τὸν Στησίχορον καὶ τὴν Σαπφώ. Ἐκ τῶν ᾀσμάτων του, ἀποτελούντων ἑπτὰ βιβλία, περιεσώθησαν ὀλίγιστα ἀποσπάσματα. Ἐκ τούτων καὶ ἐξ ἀρχαίων μαρτυριῶν περὶ τοῦ ποιητοῦ συνάγομεν ὅτι ὁ Ἴβυκος ἔχει κοινὰ πρὸς τὸν Στησίχορον (ὧν ἕνεκα πολλάκις οἱ ἀρχαῖοι ἀπέδιδον εἰς τοῦτον στίχους ἢ ᾄσματα τοῦ Ἱβύκου καὶ τἀνάπαλιν) τὴν διάλεκτον, τὴν ἐκλογὴν τῶν μέτρων, τὴν ἔντεχνον τῶν στροφῶν κατασκευὴν καὶ τὴν ἀφθονίαν τῶν ἐν τοῖς ᾄσμασι ἐγκαταπλεκομένων μύθων· ἀλλὰ διαφέρει τούτων προσεγγίζων πρὸς τοὺς αἰολεῖς μελικούς, κατὰ τὴν δεινότητα καὶ τὴν σφοδρότητα τῶν παθῶν, λαμπρῶς καὶ μετὰ πολλῆς δυνάμεως περιγράφων τοὺς ἰδίους ἔρωτας, καὶ οὐχὶ ξένα πάθη ὡς ὁ Στησίχορος. Τὰ μέλη τοῦ Ἰβύκου ἦσαν χορικά, ἐπινίκια τὰ πλεῖστα ἢ ἐγκώμια εἰς καλοὺς παῖδας (ὕμνοι παίδειοι), κατὰ Πίνδαρον Ἰσθμ. β′, 31) οὗ ἕνεκα καὶ ἐρωτομα-
