πάντες ὕμνησαν τὸν Θεὸν ὅτι τοιοῦτον ἀληθῆ πατέρα καὶ εὐεργέτην ἔπεμψεν ἐπὶ τῆς γῆς.
Ἀπὸ τῶν πτυχῶν τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς ὁ ἀείμνηστος ἀνὴρ ἀτενίζει τὸ ἔργον τῶν χειρῶν του καὶ παρὰ τὴν Λάουραν Βρίτζμαν βλέπει τὴν Ὄλιβερ Κάσσελ, παρὰ τὴν Ἔθιδ Θωμᾶ τὴν ἐπίσης τυφλήν, κωφήν, ἄλαλον, ἀτενίζει γηθόμενος τὴν Ἑλένην Κέλλερ, τὴν ἐκπαιδευομένην ἐν τῷ αὐτῷ ἱδρύματι τῷ λαμπρῶς διευθυνομένῳ ὑπὸ τοῦ ἐξόχου ἡμῶν φίλου καὶ συμπολίτου Μιχαὴλ Ἀνάγνου.
Ἡ Ἑλένη Κέλλερ εἶναι καὶ ἔσεται τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων τοῦ δεκάτου-ἐννάτου αἰῶνος.
Ἰδού, φίλε, διατί ἐν τῇ ἀτελεστάτῃ ταύτῃ σκιαγραφίᾳ τοῦ μεγάλου πολίτου, τοῦ ἐξόχου φιλέλληνος, τοῦ ἀληθοῦς φιλανθρώπου, προετάξαμεν τὸ τοῦ Κικέρωνος «Οἱ ἄνθρωποι δὲν ὡμοιάζουσι τοῖς θεοῖς κατ’ οὐδὲν τοσοῦτον ὅσον κατὰ τὴν εὐποιΐαν πρὸς τοὺς ὁμοίους των.»
- Ἐν Ἀθήναις, μηνὶ Αὐγούστῳ τοῦ 1890.
Φ. Παρασκευαϊδησ
Μεταξὺ τοῦ μικροῦ Νίκου καὶ τῆς μητρός του:
— Μὰ παιδί μου νομίζεις πῶς εὐχαριστοῦμαι ποῦ μὲ ἀναγκάζεις νὰ σὲ δέρνω κάθε ὥρα;
Καὶ ὁ μικρὸς Σατανᾶς:
— Μά, μαμά μου, καὶ νομίζεις πῶς ἐγὼ εὐχαριστοῦμαι;
Μεταξὺ τοῦ ἰατροῦ καὶ τῆς κυρίας Ο*** ἡ ὁποία πρόκειται νὰ ὑποβληθῇ εἰς ἐγχείρησιν ἐπὶ τῆς κνήμης:
— Καὶ θὰ φαίνεται, ἰατρέ, ἡ οὐλὴ μετὰ τὴν ἐγχείρησιν;
— Μὰ αὐτὸ, Κυρία μου. ἐξαρτᾶται… ἀπὸ σᾶς!
