Ἐντὸς βραχυτάτου χρονικοῦ διαστήματος ἡ ἐκπαίδευσις τῶν τυφλῶν ἔλαβε τεραστίας διαστάσεις. Οἱ τυφλοὶ ἀποκτῶσι τελείαν γνῶσιν τῆς ἱστορίας, τῶν μαθηματικῶν, τῆς ἀστρονομίας, τῆς φυσικῆς καὶ τῆς φιλοσοφίας, μανθάνουν ξένας γλώσσας, μουσικήν, ἀπαρτίζουν πλήρεις ὀρχήστρας, χορδίζουν κλειδοκύμβαλα πολὺ τελειότερον ἢ οἱ ἔχοντες ἀλύμαντον τὴν ὅρασιν, καὶ κατασκευάζουν ἐντελέστατα διὰ τῶν χειρῶν πᾶν εἶδος χειροτεχνήματος. Συγχρόνως δὲ διδάσκονται γυμναστικήν, ἵνα γίνωνται τέλειοι καὶ ὑγιεῖς οὐ μόνον κατὰ τὸ πνεῦμα ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸ σῶμα. Διὰ τῶν ἀόκνων τοῦ θεοειδοῦς τούτου ἀνδρὸς προσπαθειῶν ἱδρύθησαν πλεῖσται σχολαὶ τῶν τυφλῶν ἀνὰ πᾶσαν τὴν Ἀμερικήν. Παντοῦ ἔσπευδεν ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς ἀπεράντου χώρας ὁ ἀκάματος ἀνὴρ φέρων πολλάκις μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τυφλοὺς ἵνα πείθῃ ταχύτερον τοὺς φιλανθρώπους καὶ τοὺς νομοθέτας περὶ τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς ὠφελείας ἐκ τῆς ἱδρύσεως τοιούτων σχολῶν. Ἰδοὺ δὲ καὶ ἀποσπάσματά τινα ἐκ τῶν ζωντανῶν ἐπιστολῶν του ἵνα ἐννοήσῃ ὁ ἀναγνώστης ὑμῶν πόση ζωή ἐπλήρου τὰ ἀνδρικὰ στήθη τοῦ ἀθανάτου ἀνδρὸς. Τῷ 1837 ἔγραφε πρὸς τὸν Αἰδ. Πλῶμερ: «Μετὰ τῆς ἐπιστολῆς ταύτης θέλεις λάβει καὶ ἀντίγραφον τῆς ἐτησίας μου ἐκθέσεως τοῦ λήξαντος ἔτους. Ἐπράξατέ τι σεῖς μέχρι τοῦδε πρὸς ἵδρυσιν σχολῆς διὰ τὴν ἐκπαίδευσιν τῶν τυφλῶν ἐν τῇ ὑμετέρᾳ ἐπαρχίᾳ; Ἐὰν ὄχι, τὸ ἔργον πρέπει ν’ ἀρχίσῃ καὶ ν’ ἀρχίσῃ ἀμέσως διότι ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἡ Θεία Πρόνοια κατέξειξε τὴν ὁδὸν διὰ τῆς ὁποίας τοσαύτη γνῶσις καὶ εὐτυχία καὶ εὐεργεσία δύναται νὰ παρασχεθῇ εἴς τε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν τῆς μέχρι τοῦδε ἐγκαταλελειμμένης ταύτης τάξεως, ἐπιβάλλεται ἡμῖν ἐπιτακτικὸν καθῆκον νὰ ἐνεργήσωμεν κατὰ τὰς βουλὰς τῆς Θειας Προνοίας.....» Τῷ 1841 ἔγραφε τῷ κ. Πάττεν: «Τὸ ἔχω κατάκαρδα νὰ βλέπω ἱδρυομένας σχολὰς πρὸς ἐκπαίδευσιν τῶν τυφλῶν ἐν πάσῃ γωνίᾳ τῆς ἡμετέρας χώρας καὶ ἀσμένως ὑποβάλλομαι εἰς πᾶσαν θυσίαν καὶ πᾶσαν ἐνέργειαν πρὸς ἐπιτυχίαν αὐτῶν. Ἐὰν νομίζῃς ὅτι σοὶ εἶμαι χρήσιμος, ἔρχομαι εἰς Λουϊσβίλλην καὶ ἀναλαμβάνω ἐγὼ τὴν ἐπιχείρησιν. Θέλω ἀφιερωθῆ ἐξ ὁλοκλήρου εἰς αὐτὴν καὶ οὐδεμίαν ζητῶ ἀποζηζημίωσιν διὰ τὸν χρόνον καὶ τὰς δαπάνας, ἃς ἤθελον ὑποστῆ». Τόσην πεποίθησιν εἶχεν ὁ θεσπέσιος ἀνὴρ περὶ τῆς ἐπιτεύξεως τῶν ἁγίων του σκοπῶν ὥστε γράφει τῷ Δόκτωρι Φλίντ: «Ἐπιθυμῶ ν’ ἀποπειραθῶ ὁ ἴδιος τὸν χειμῶνα, μετὰ δύο ἐκ τῶν μαθητῶν μου, ὅπως πείσω τὸ νομοθετικὸν ὑμῶν σῶμα νὰ ἐνεργήσῃ ἀμέσως περὶ τοῦ ἀντικειμένου τούτου (ἤτοι τῆς ἱδρύσεως
Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1891 - 136.jpg
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
136
