ἐδίδαξεν ἀνάγνωσιν εἰς τὴν Ἐλισάβετ Οὐαλδκίρκ, ἥτις εἶχεν ἀπολέσει τὴν ὅρασιν δύο μῆνας ἀπὸ τῆς γεννήσεως της. Ὁ Ἐπίσκοπος Σαλισβουρίας Βῶρνετ, λέγει ὅτι εἶδε τὴν δεσποινίδα Οὐάλκιερ ἥτις εἶχε τυφλωθῆ μονοετὴς νὰ ὁμιλῇ πέντε διαλέκτους, νὰ γινώσκῃ θεολογίαν, φιλοσοφίαν καὶ μουσικήν. Ἡ νέα αὕτη εἶχε μάθει νὰ γράφῃ διὰ μέσου κοίλων ἐπὶ ξύλου χαρακτήρων, ἔγραφε δὲ ταχέως καὶ ὀρθῶς. Ἤρξατο ἤδη ἀνὰ πάσας σχεδὸν τὰς Εὐρωπαϊκὰς χώρας ἡ πρὸς τοὺς τυφλοὺς στοργὴ τῶν εὐγενῶν ὑπάρξεων, ἐν αἷς καταλέγονται ὁ Διδερώ, ὁ Λώκ, ὁ Λεῐβνίτιος, ὁ Ῥήδ, ὁ Σάνδερσων, ὁ Οὐεϊσσεμβούργ, ὁ Κανδιλλάκ, ὁ Ῥουσσώ, ὅστις πρῶτος συνέστησε τὰ βιβλία μὲ τοὺς ἐξέχοντας χαρακτῆρας, τὰ ὁποῖα πρῶτος μετεχειρίσθη ὁ Haüy, ὁ δικαίως ἐπικληθεὶς πατὴρ καὶ ἀπόστολος τῶν τυφλῶν. Ὁ Haüy ὡρμήθη νὰ πράξῃ ὑπὲρ τῶν τυφλῶν ὅ,τι ἔπραξεν ἐκ τοῦ ἑξῆς συμβάντος. Κατὰ τὸ θέρος τοῦ 1783 ὁ κύριος καταστήματος ποτῶν ἔν τινι τῶν μᾶλλον συχναζομένων ὁδῶν τῶν Παρισίων ἐπιθυμῶν ν’ αὐξήσῃ τὴν πελατείαν του, ἐπρομηθεύθη περὶ τοὺς δέκα τυφλούς, τοὺς ὁποίους ἐτοποθέτησε πρὸ μακρᾶς τραπέζης μὲ ὄργανα μουσικὰ ἀνὰ χεῖρας. Πρὸ αὐτῶν ἐπὶ τῆς τραπέζης ἦσαν ἠνεωγμένα βιβλία μουσικῆς, οἱ δὲ τυφλοί, προσποιούμενοι ὅτι ἀνεγίνωσκον μουσικήν, ἐξετέλουν τὰς μᾶλλον παραχόρδους συμφωνίας. Ὁ σκοπὸς τοῦ κυρίου τοῦ καφενείου, τοῦ ἐπικληθέντος (Café des Aveugles) ἑπετεύχθη, καθόσον πολλοὶ προσήρχοντο ἵνα ἰδωσι τὸ γελοῖον φαινόμενον, γελάσωσι καὶ χλευάσωσι τοὺς ἀτυχεῖς τυφλοὺς καὶ συγχρόνως ἐλάμβανον ποτόν τι. Ἰδὼν ὁ Haüy, ὁ ἀληθὴς πατὴρ τῶν τυφλῶν, τὴν κατάστασιν ταύτην τῶν τυφλῶν καὶ ὑπὸ οἴκτου καταληφθείς, μελετήσας δὲ πᾶν ὅτι εἶχον μέχρι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐπινοήσει πρὸς διδασκαλίαν τῶν τυφλῶν ὁ Σάνδερσων, ὁ Λαμουρού, ὁ Οὐεΐσενβουργ καὶ ἄλλοι φιλάνθρωποι, προσέλαβεν ἐπὶ μισθῷ νέον τυφλον ἐπαιτοῦντα συνήθως πρὸ τοῦ παρεκκλησίου τῆς Bonne Nouvelle, ἐπ’ αὐτοῦ δὲ τοῦ εὐφυοῦς τυφλοῦ ἐποίησεν ὁ Haüy πάσας τὰς δοκιμὰς ὅστις ἐπενόει ἡ γόνιμος κεφαλή του μετ’ ἄκρας ἐπιτυχίας. Τότε ἡ Φιλανθρωπικὴ Ἑταιρία τῶν Παρισίων τῷ παρέδωκε δώδεκα ἐνδεεῖς τυφλοὺς πρὸς ἐκπαίδευσιν καὶ οὕτως ἱδρύθη ἡ πρώτη σχολὴ τῶν τυφλῶν ἐν οἰκίσκῳ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Cocquillière ἥτις παρήγαγε λαμπροὺς καρπούς. Ἐν τῇ ἐκθέσει αὐτῆς ἡ ἐπιτροπεία τῆς Βασιλικῆς Ἀκαδημίας κατέληγε διὰ τῶν ἑξῆς· «Ἐὰν ἡ ἐπιτυχία ἧς ἐγενόμεθα μάρτυρες τιμᾷ τὴν νοημοσύνην τῶν μαθητῶν, συνιστᾷ οὐδὲν ἧττον τὸν ἀξιώτατον αὐτῶν διδάσκαλον, τοῦ ὁποίου αἱ εὐεργετικαὶ ἐργασίαι εἶναι
Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1891 - 134.jpg
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
134
