ΑΠ’ ταὶς γυναῖκές σου, Ὅμηρε, δὲν λησμονῶ καμμιά,
ἀπὸ τὴ θεογέννητη τοῦ Μενελάου Ἑλένη
ὡς τὴν καλὴ νοικοκυρὰ τὴ Ναυσικάα, ποῦ πλένει
τὰ κεντημένα, της προικιὰ ’ς τὴν ἀκροποταμιά.
Μέσ’ ’ς τοὺς καιροὺς ἀπέμεινεν ἡ μνήμη των πιστή,
γιατὶ ὅλαις ταὶς ἐγέννησεν ἡ δύναμίς σου ἡ ἴδια·
καὶ σκλάβαις καὶ βασίλισσαις, ὅλαις φοροῦν στολίδια
τοὺς διαμαντένιους στίχους σου, τυφλὲ τραγουδιστή.
Μ’ ἂν ὅλαις εἶνε ’ξακουσταῖς, κ’ ἡ κάθε μιὰ τρανή,
ἡ Πηνελόπη μοναχά, ’ς τὸν ἀργαλειὸ σκυμμένη
ἄγρυπνη ὑφαίνει ὁλημερίς, κι’ ὁλονυκτὶς ξεφαίνει
τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς τιμῆς ’ς τὸ ἀτέλειωτο πανί.
Γι’ αὐτὸ κ’ ἐγὼ ’ς τὴ δόξα τους ταὶς ἅλλαις παραιτῶ
κι’ ἀπ’ ὅλαις ποῦ ἐτραγούδησε ἡ ἀθάνατη σου λύρα
τὴν Πηνελόπη μοναχὴ μέσ’ ’ς τὴν καρδιά μου ἐπῆρα
καὶ πάντοτε μιὰν ὅμοια της γιὰ ταῖρί μου ζητῶ.
(Ἐν Παρισίοις, 1890)
Ιω. Πολεμησ
* ΣΗΜ. — Τὸ ἀνωτέρω χαριέστατον ποιημάτιον ἀπεσπάσθη ἐκ τῶν Ἑρειπίων, λυρικῆς συλλογῆς βραβευθείσης, ὡς γνωστόν, ἐν τῷ Φιλαδελφείῳ ποιητικῷ διαγωνίσματι τοῦ 1890.
