ΙΑΝ φορὰν ἦταν ἕνας νέος καὶ εἶχεν ἀποφασίσει νὰ νυμφευθῇ. Ἀλλὰ διὰ νὰ ἐπαναπαύσῃ τὴν συνείδησίν του ἠθέλησε νὰ συμβουλευθῇ ἕνα φρόνιμον καὶ πολύπειρον φίλον του. Ὑπῆγε λοιπὸν καὶ τὸν ηὗρε.
— Ἀγαπῶ μίαν νέαν καὶ τὴν θέλω γυναῖκα μου.
— Πάρε την, ἀποκρίνεται ὁ φίλος του.
— Ἀλλ’ οἱ γονεῖς μου δὲν τὴν νοστιμεύονται καὶ δὲν θέλω νὰ τοὺς λυπήσω.
— Μὴ τὴν πάρῃς.
— Ἂν δὲν τὴν πάρω θὰ εἶμαι δυστυχὴς ὅσῳ ζῶ.
— Πάρε την.
— Τὸ κακὸν εἶνε ὅτι εἴμεθα καὶ οἱ δύο πτωχοὶ καὶ δὲν ἠξεύρω πῶς θὰ τὴν ζήσω ἂν τὴν πάρω, διότι εἶνε καλομαθημένη.
— Μὴ τὴν πάρῃς λοιπόν.
— Ἀλλὰ μὲ ἀγαπᾷ καὶ τὴν ἀγαπῶ. Θὰ ἐργασθῶ καὶ θὰ ζήσωμεν.
— Πάρε την.
— Ἂν ὅμως ἀποκτήσωμεν οἰκογένειαν, τί θὰ γείνῃ τότε; Πῶς νὰ τὴν πάρω χωρὶς λεπτόν;
— Μὴ τὴν πάρῃς.
— Εἶνε τόσον εὔμορφη καὶ καλή!
— Πάρε την.
