— …Δὲν βαρειέσαι, μπάρπα-Κοσμᾶ! διέκοψεν ὁ Χαρίλαος, ζωηρὸς δεκαεπταέτης νεανίας, πρωτοετὴς φοιτητὴς τοῦ πανεπιστημίου, σοβαρευόμενος καὶ λαμβάνων ὕφος δογματικὸν. Ὅλα γίνονται σήμερον πρὸς τὸ θεαθῆναι· ἐγὼ τί νὰ σοῦ ’πῶ, δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχῃ ἀληθινὴ ἀρετὴ ’ς αὐτὸν τὸν κόσμον!
Καὶ ἔσυρε τὸ κάθισμά του ἐγγύτερον πρὸς τὴν θερμάστραν, πέριξ τῆς ὁποίοις συνεσπειροῦτο συνήθως κατὰ τὰς παγερὰς ἑσπέρας τοῦ Δεκεμβρίου ἡ οἰκογένεια πᾶσα, ἀκροωμένη τῶν ἀφελῶν καὶ περιέργων διηγήσεων τοῦ ἁπλοϊκοῦ πρεσβύτου, ἀπὸ ἐτῶν πολλῶν διατελοῦντος εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ πατρός των, τοῦ καπετὰν Μαρκῆ. Ἡ συνομιλία διήρκει ζωηρὰ πάντοτε καὶ ἐνδιαφέρουσα, πλήρης ἀνεκδότων καὶ παροιμιῶν, μέχρι τῆς ἐπανόδου τοῦ πατρός, ὅτε ἐκάθηντο ἔπειτα εὔθυμοι ὅλοι εἰς τὸ δεῖπνον. Καὶ ἦτο δριμὺ τὸ ψῦχος τὴν ἑσπέραν ἐκείνην, ὁ δὲ βορρᾶς ἔτριζεν ἄγριος εἰς τὰ ἀπεκρυσταλλωμένα ὑελώματα τῶν παραθύρων. Ἐκ τοῦ ὁμίλου τῶν μικρῶν συζητητῶν ἔλειπε κατὰ τὰς στιγμὰς ἐκείνας καὶ ἡ μήτηρ, τύπος ἀγαθῆς καὶ φιλέργου οἰκοδεσποίνης καταγινομένη εἰς τὸ ἐνδότερον τοῦ οἴκου περὶ τὴν προετοιμασίαν τοῦ δείπνου.
— Ἆ! νά με συμπαθᾷς, παιδί μου δὲν εἶνε διόλου σωστὸ αὐτὸ ποῦ λές! ἀπεκρίθη ὁ μπάρπα-Κοσμᾶς δίδων αὐστηρὸν καί πως ἐπιπληκτικὸν τόνον εἰς τὴν βαρεῖαν καὶ ἠχηρὰν φωνήν του.
— Οὔφ! καϋμένε Χαρίλαε καὶ σύ! πάντοτε εἶσαι τὸ πνεῦμα τῆς ἀντιλογίας! τῷ παρετήρησε καὶ ἡ μικρὰ Νίτσα, ξανθὴ δεκατετραέτις παιδίσκη μὲ τοὺς γαλανοὺς σπινθηροβόλους ὀφθαλμούς της καὶ τὴν λεπτὴν μεταλλικήν της φωνήν.
— Ἄ! μὰ βλέπεις, ἡ εὐγενεία του ἀπ’ ἐδῶ, ἐπῆγε τώρα ’ς τὸ πανεπιστήμιον καὶ τὰ ’ξεύρει πλέον όλα· ἔγινε δὲ σωστὸς φιλό-
