τότε προσκλίνας, ἥμερη τοὺς κλάδους Σου κι’ ὡραία,
μὲ τὸν καρπὸν ἀμείβουσα τοῦ χωρικοῦ τοὺς πόνους.
Πλὴν κ’ εἰς χειμῶνα κ’ εἰς βορρᾶν ἀκμὴν Σὺ ἀντιτάττεις
ὡς ἄν ἐντὸς Σου τὴν ψυχὴν τοῦ Γένους μας φυλάττῃς.
Σὲ εἶδα κ’ εἰς ἀλίμενον βραχώδη παραλίαν,
ἵν’ ἀποκτήσῃς τὸν χυμὸν ἁδρότερον ἀκόμα
ἀπὸ τοῦ μαύρου κύματος τὴν ἅλμην τὴν δριμεῖαν,
κ’ ἐκεῖ Σὲ εἶδ’ ἀτάραχον! κ’ ἐκεῖ, μὲ ποῖον ὄμμα,
ὁ ναύτης, πρὸς τὸν κλύδωνα τὴν πρῶραν ἐνῷ τρέπει,
μὲ τί ἐλπίδα, στερεὰ ψυχή του, Σὲ προσβέπει!
Σ’ ἐλάτρευσε κι’ ὁ πλούσιος κι’ ὁ ἔρημος κι’ ὁ πένης,
ὁ ξένος καὶ ὁ γηγενής, ὁ νέος κι’ ὁ πρεσβύτης,
ὁ τῆς πατρίδος μου λαὸς! διότι Σὺ τοῦ μένεις
εἰκών του ἀπαράλλακτη… ἀπ’ ἔξω ἡ τραχύτης,
σκληρία ἐπὶ γῆς ξηρᾶς, ἀλλ’ ἐξ αὐτῆς ἐκβλύζον
εἰρήνης ἔλαιον καὶ φῶς τὴν πίστιν του φωτίζον!
Καὶ, ὅπως ἡ περιστερὰ τῆς Κιβωτοῦ, κλωνίον
ἐκ Σοῦ λαβοῦσα, ἤγγειλε τῷ Νῶε σωτηρίαν,
καὶ ὡς, ὅταν τὸν ἄπορον τῶν ἀθηναίων βίον
καθήδυν’ ἡ Θεὰ μὲ Σὲ ὡς προσφοράν της θείαν,
καὶ, ὅπως εἰς τὰ κύματα πελάγους μαινομένου
γαλήνη ἐκ τοῦ σοῦ χυμοῦ ἁπλοῦται χυνομένου,
Οὕτω πιστεύω Σε ὁρῶν, ἀειθαλὴς Ἐλαία,
ὅτι θὰ σώζετ’ ἡ Ἑλλὰς ἐνόσω Σε δεικνύει,
θὰ τὴν ἐμπνέῃ πάντοτε ἡ πίστις ἡ ἀρχαία,
εἷς Σου πυρὴν τὸ μέλλον της αἰώνων θὰ ἐγκλείῃ,
καὶ ὅτι θὰ δαμάζηται πᾶς τῆς ψυχῆς της σάλος,
ἐνόσῳ ὁ Ἐλαιὼν ἐκεῖ ἁπλοῦται ὁ μεγάλος!
Ἐν Ἀθήναις, τῇ 4 Ὀκτωβρίου 1890.
Ιω. Κ. Καμπουρογλοσ
