ΕΙΣ τὸν καλόν μας ἥλιον, τὸ φῶς τῆς Μεσημβρίας,
ἐξ οὗ ἀνδρίζετ’ ἡ ψυχὴ κ’ ἡ φύσις δυναμοῦται,
εἰς τὴν κοιλάδα τὴν θερμήν, ἐγγὺς τῆς παραλίας,
ὅπου ἡ αὖρα ποντιὰς μ’ ἀρώματα ἑνοῦται,
ἰδέτ’ ἀναπαυόμενον εὐρὺν τὸν ἐλαιῶνα,
ὡς νὰ μετροῦν αἱ ρίζαι του αἰῶνα πρὸς αἰῶνα,
ἀφ’ ἧς τὸ δῶρον τῆς θεᾶς ἀνέθαλ’ ἡ ἐλαία,
τῆς νίκης ἅπαξ σύμβολον καὶ ἔκτοτ’ εἰρηναία.
Ναί, εἶσαι Σύ, τὸ ἔμβλημα τῆς Ἀθηνᾶς – Εἰρήνης·
καὶ εἶσαι δένδρον ἱερόν, καὶ πάντοτ’ εἰκονίζεις,
ὅπου μὲ τὴν γαλήνην σου τοὺς κλάδους σου ἐκτείνεις,
ὅπου διὰ βραχοειδοῦς θεμελιοῦσαι ρίζης,
τῆς θείας συνειδήσεως ἐπὶ τῆς γῆς τὸ κῦρος,
τὴν εὐλογίαν ἀρετῆς, καρποῦ τῆς ἐργασίας,
προνοίας δύναμιν στερρὰν ᾀείποτε ἀγήρως,
συνέχειαν ἀθάνατον θνητῆς καλλιεργείας.
Ἐκ γενεῶν εἰς γενεὰς ὁ πάππος Σε χαρίζει
εἰς τὴν ἐγγόνην προῖκα της· κι’ αὐτῆς τὰ τέκνα πάλιν
τὸ χῶμὰ Σου σκαλεύουσιν ὡς ἁπαλὸν τῇ ῥίζῃ·
καὶ εἶδες ὑπὸ Σὲ πυρᾶς αἰώνων τήν αἰθάλην,
καὶ βλέπεις πάλιν ἐπὶ Σὲ νὰ φέρηται τὸ θέρος
νέας ζωῆς μυστήριον, ἁγνὸς τρυγόνων ἔρως.
Ὦ τῆς καλῆς πατρίδος μου ἀθάνατος Ἐλαία,
ὅταν ὁ Ζέφυρος φυσᾷ εἰς τοὺς τραχεῖς σου κλώνους,
