ἁρμόζει, ὄχι, εἰς τὴν παντοδυναμίαν σου τὸ ψεῦδος, ἡ γαλήνη ἡ ὑπηρετική.
Εἰς μόνους τοὺς ἐρεβώδεις βυθούς σου ἁρμόζει ἡ σιγή, ἡ γαλήνη, σιγὴ τῶν τάφων, γαλήνη τοῦ μηδενισμοῦ, εἰρήνη ἀτέρμονος ἐναλίου κοιμητηρίου, ἐπεστρωμένου δι’ ὑποστάθμης δακρύων, διὰ μωσαϊκοῦ ἀνθρωπίνων ὀστῶν.
Σιωπηλοὶ οἱ ἐρεβώδεις βυθοί σου εἰσδέχονται τὰ ὄνειρα, τοὺς πόθους, τὰς ἐλπίδας τῶν ἀνθρώπων. Χωνεύουσι τὴν βορὰν τῶν μαινομένων κυμάτων σου. Ἐνῶ δὲ ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας σου, ὦ θάλασσα, ἡ ἀνθρωπίνη φιλοδοξία συγκροτεῖ μυριονέκρους ἀγῶνας, σὺ ἐν τῷ βυθῷ σου τῷ σκοτεινῷ ὑφαίνεις ἐπὶ τῶν ὀστῶν τῶν ἡρώων τὴν ζωήν ἀπειροπληθῶν ἐναλίων ὑπάρξεων. Τὰς ἐνδόξους τριήρεις, τὰς ἀσπίδας καὶ τὰ δόρατα τῶν Σαλαμινομάχων περιέκτισαν ὄστρεα καὶ μαλάκια, ὑπαμειβόμενα ἐν τῇ ῥοῇ τῶν αἰώνων. Τὰ κύματά σου, νεκροθάπται ἀκάματοι, κατορύττουσιν ἀτελευτήτως τοὺς χαίνοντας τάφους, τὰ δὲ ζωόφυτα τῶν ἀνηλίων ἀβύσσων σου ἐγείρουσιν ἐπὶ τῶν ὀστῶν τῶν θυμάτων σου μεγαλοπρεπῆ μαυσωλεῖα, ἅτινα οὐδέποτε θέλει φωτίσει ἡ λυχνία τοῦ πόνου τῶν τεθλιμμένων, μνημεῖα ἀπρόσιτα, οἴμοι, εἰς τὸ προσκύνημα καὶ τὸ δάκρυ τῶν ἐπιζώντων.
Εμμανουηλ Σ. Λυκουδησ
ΝΑΙ, δὲν εἶν’ ἔρωτας αὐτὸς ποῦ σοῦ κλονεῖ τὰ στήθη·
Τὰ πείσματα, τὰ δάκρυα, ἡ ζήλεια, οἱ στεναγμοί σου
Οἱ πόθοι ποῦ ταράζουνε τὸ τρυφερὸ κορμί σου,
Εἶνε τῶν νεύρων ταραχή· ’ς τ’ ἀμέτρητα τὰ βύθη
Δὲν φθάνουν τῆς καρδίας σου, ποῦ αἰώνια πλειὰ ἐκοιμήθη·
Παρόμοια ’σὰν φρύγανα φρεγάδαις καταπίνει
Τὸ κῦμα τοῦ ἄγριου ὠκεανοῦ, ἡ μπόρα σἂν τό παίρνῃ,
Κ’ ἐνῶ ἀντάρα, μανητὸ τὸ μέτωπό του δέρνει,
Μέσα ’ς τὰ μαῦρα στήθια του αἰώνια νύχτα κλείνει
Καὶ βασιλεύει ἀδιάκοπη, ἀτέλειωτη γαλήνη.
(Πειραιεύς, 1890)
Γ. Κ. Στρατηγησ
