μεν ἀμφότεροι τῶν δρυφάκτων (παραπέτα) ἐχόμενοι σπασμωδικῶς τῆς λέμβου, ἥν ὡς πτῶμα ἀδρανὲς ἐκύλιον ἀνάγοντα καὶ καταρρίπτοντα αὐτὴν τὰ ἐπιπίπτοντα κύματα. Ἡ ταχύτης των ἦν πολὺ μεγαλειτέρα τῆς ταχύτητος τῆς Χελιδόνος μας, πολλάκις δὲ τὸ κῦμα πλῆττον ἡμᾶς ἐκ τῶν νώτων ἐπεκάλυπτε τὰς κεφαλάς μας. Ἂν οἱ δάκτυλοί μας πρὸς στιγμὴν ἠτόνουν, ἐκεῖ θὰ ἔληγον τὰ πάντα.
Ἡ φορὰ τῆς καταιγίδος ἀπώθει ἡμᾶς κατὰ διεύθυνσιν βορειοδυτικὴν πρὸς τὴν Σῦρον, ἀπὸ τῶν ἀκτῶν τῆς ὁποίας ἀπείχομεν δύο περίπου μίλλια· ἄλλα τοῦτο δὲν ἐσήμαινε σωτηρίαν. Πολλοῦ γε καὶ δεῖ. Πρὸ ἡμῶν ἵσταντο ἀπαίσιοι, ἀπειλητικοὶ βράχοι πελώριοι οἱ λεγόμενοι «τὰ χονδρὰ τῆς Βάρης» ἀνερχόμενοι καθέτως ἀπὸ τῆς θαλάσσης εἰς ὕψος πεντήκοντα περίπου μέτρων, ἐνῷ πρὸ αὐτῶν ἦσαν ἐγκατεσπαρμένοι πελώριοι μονολίθων ὄγκοι, γίγαντες πεσόντες ἐκεῖ ἐν τῇ κατὰ τοῦ κύματος ἀπ’ αἰώνων μονομαχία. Μετὰ ἡμίσειαν ὥραν τὸ πολὺ ἠθέλομεν ἔλθει εἰς ἐπαφὴν πρὸς τὴν ἀκτὴν ταύτην. Ἀλλ’ ἡ φιλοξενία αὐτῆς δὲν ὑπέσχετο βεβαίως οὐδὲν εὐχάριστον.
Ἐν τούτοις ἡ Ἄτροπος δὲν ηὐκαίρει φαίνεται εἰσέτι νὰ ἀσχοληθῆ περὶ ἡμῶν. Διότι ὄπισθέν μας ἐφάνη αἴφνης εἰσερχομένη ἐν μεγάλῃ ταχύτητι καίτοι οὐδὲν φέρουσα ἱστίον (ξυλάρμενον) μικρὰ ἐκ Κιμώλου ἡμιολία. Διῆλθε παρὰ τὸ πλευρὸν μας πλαγιάσασα ὀλίγον πρὸς ἀνακώχευσιν μεθ’ ὅλον τὸν κίνδυνον, εἰς ὃν ὁ χειρισμὸς οὗτος τὴν ἐξέθετε, ἐρρίφθη πρὸς ἡμᾶς ὁ σωστικὸς κάλως καὶ μετ’ ὀλίγον ἀσφαλεῖς ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ἀπελαμβάνομεν πάσης περιθάλψεως. — Εὔνους νὰ καταφιλῇ τὴν πρύμνην ὑμῶν ἡ αὗρα, ὦ ἀγαθοὶ νησιῶται, καὶ ἡ τύχη νὰ σᾶς μειδιᾷ πάντοτε ἀνυπόκριτον μειδίαμα στοργῆς.
Ἱστάμενος παρὰ τὸ πηδάλιον ἐθεώρουν μακρυνομένην ἀφ’ ἡμῶν ἐπὶ μᾶλλον τὴν ταλαίπωρον Χελιδόνα μου. Δὲν ἐλυπούμην διὰ τὴν ἀπώλειαν τῆς λέμβου μου, ὄχι, ἀλλ’ ὅπερ πλειστάκις μοὶ συμβαίνει, ἐν τῇ παραισθήσει τῆς φαντασίας ἀπέδιδον ζωὴν εἰς τὸ ἄψυχον σκάφος. Ἐνόμιζον ὅτι ὕπαρξις ζῶσα, αἰσθανομένη, ἔπασχεν ἐκεῖ, ἐπάλαιεν ἐγκαταλειφθεῖσα ὑφ’ ἡμῶν, πρὸς τὸν θάνατον. Ὅταν δὲ οἱ ὡς πελωρίου ὄφεως κυματισμοὶ τῆς θαλάσσης ἀνύψουν αὐτὴν καὶ ὁ ἱστός της μετὰ τῶν ἐσχισμένων ἱστίων ὑπηγείρετο τοξοειδῶς ἐπὶ τοῦ μελανοῦ ὁρίζοντος, ἐνόμιζον, ὅτι ἐτάνυε τὰς πτέρυγας εἰς ἐπίκλησιν ἀρωγῆς, ὅτι μᾶς ἀπεχαιρέτα ἡ ἀγαπητή μου Χελιδών, ἡ σύντροφος τόσων εὐτυχῶν ὡρῶν μονήρων περιπλανήσεων, ἡδείας μελαγχολίας. Προσωμοίαζε λάρον τετραυματισμένον, ὅστις πλήττει διὰ τῶν ἐκλελυμένων πτερύγων
