δίωξιν, εἰς τῆς γαλήνης τὴν νάρκην, οὐδ’ ἐρωτᾷ οὐδὲ γνωρίζει ποῦ ἡ ὀργὴ τῆς θαλάσσης θὰ τὸν ῥίψῃ. Προσδέχεται εὐφροσύνως τὰς παλιντρόπους διαθέσεις της.
Soit qu’ il ait à franchir un détroit sinueux
Soit que par un beau temps ľ Ocean monstrueux
Qui brise quand il veut les rocs el les murailles
Le berce mollement sur ces larges écailles
Soit que ľ orage noir envolé dous les airs
Le batte à coups pressés de son aile ď éclairs.
Ἀναγκάσατε μετὰ τοιοῦτον βίον τὸν ἀπόμαχον ἐργάτην τῆς θαλάσσης νὰ ζήσῃ ἐν τῇ ξηρᾷ· στερήσατε τὸ εὐρὺ στῆθος του τῆς ἰσχυρᾶς εἰσπνοῆς τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης ἀναφερομένων ἁλυκῶν ἀναθυμιάσεων καὶ θέλετε ἴδει τὴν ζωὴν ἀφιπταμένην ἀπ’ αὐτοῦ ὡς ἀπὸ τοῦ ἰχθύος ὃν ἀνειλκύσατε ἐκ τοῦ στοιχείου του. Διὰ τοῦτο προκρίνουσι τῆς θαλάσσης οἱ ἀπόμαχοι νὰ θνήσκωσι τῆς πείνης μᾶλλον παρὰ τοὺς αἰγιαλοὺς, ἢ νὰ μακρυνθῶσιν αὐτῶν.
Ἀλλ’ ὑπάρχουσι καὶ μεταξὺ τῶν δυστυχῶν τούτων οἱ ὄλβιοι, τῆς μοίρας οἱ προνομιοῦχοι· διότι τὰ πάντα εἶνε σχετικὰ ἐν τῇ ἀτελευτήτῳ κλίμακι τῆς ἀνθρωπίνης ἀθλιότητος. Οὗτοι εἶναι οἱ ἀντὶ τεσσαρακονταδράχμου μισθοῦ ἐπιτυγχάνοντες θέσιν φύλακος ἐν τῇ ὑπηρεσία τῶν φάρων καὶ φανῶν.
Εἶναι τοῦτο τὸ ἰδανικὸν τῆς εὐδαιμονίας τοῦ ἀπομάχου τῶν θαλασσῶν. Ἐπὶ ἐρήμου, κυματοπλήκτου νησίδος, διέρχεται τὴν ἡμέραν ὅλην προσβλέπων τὸ πέλαγος, συντρόφους τῆς μονώσεως αὐτοῦ ἔχων τοὺς περιιπταμένους λάρους καὶ τήν χρυσόπτερον ἀλκυόνα, πτερυγίζουσαν εὐθύμως περὶ τὸν αἰγιαλὸν ἐν νηνεμίᾳ, ἢ ῥηγνύουσαν τὰς μονοσυλλάβους, τὰς διατόρους ἐκείνας κραυγὰς τῆς ἀπογνώσεως ἐν μέσῳ τῶν μαινομένων κυμάτων, ἀσυγκρίτως θρηνωδεστέρας τῶν νυκτίων κραυγῶν τοῦ βύου ἐπικαθημένου τῶν ἐρειπίων.
Ἐκεῖ ὁ ναύτης ἀνακεφαλαιοῖ τὸν τρικυμιώδη βίον του, οὗ αἱ γλυκύπικροι ἀναμνήσεις ἐν ἀτελευτήτῳ γραμμῇ παρελαύνουσι πρὸ τῆς μνήμης του. Ὅταν δὲ πυρίνη, ἀλαμπὴς ἡ ἡλιακή σφαίρα καταδύεται ἠρέμα, ὅταν ἐν μεταιχμίῳ τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους ἰοβαφὴς σινδόνη, προάγγελος τῆς νυκτὸς ἁπλοῦται ἐπὶ τῶν ἐσχατιῶν τοῦ ὁρίζοντος, ὁ δὲ ἕσπερος ῥίπτει ἐν τῷ φωτεινῷ ἔτι στερεώματι τὰς πρώτας τοῦ δειλοῦ αὐτοῦ φωτὸς μαρμαρυγάς,
