Ἔχεται ἀδιασείστως τῆς θαλάσσης ὁ ταλαίπωρος ναύτης· ἡ πρὸς αὐτὴν λατρεία του εἶ αι ἄπειρος ὡς ὁ πόντος, κατέχει ὁλόκληρον τὴν καρδίαν του.
Ἡ θάλασσά ναι ἡ μάννα μου, τὸ κύμα ἡ ἀδελφή μου,
καὶ τὰ ψαράκια τοῦ γυαλοῦ, ἡ ἀγαπητική μου.
Ἡ πρὸς τὴν θάλασσαν προσήλωσίς του εἶναι ἴση πρὸς τὰς πικρίας τὰς ἀρρήτους δι’ ὧν ἐπότισεν αὐτόν, πρὸς τὰ δάκρυα ἅτινα ἔχυσεν ἐπ’ αὐτῆς· ἐνῷ δὲ λέγει πρὸς αὐτὴν
Θάλασσα ποῦ ὅλα τὰ νερὰ καὶ τὰ ποτάμια πίνεις
Πίνε καὶ μοῦ τὰ δάκρυα μου πλατύτερη νὰ γείνῃς.
τὴν περιβάλλει ἐν τούτοις δι’ ἀνεκφράστου στοργῆς, διότι ἔχεταί τις μετὰ περιπαθεστέρας στοργῆς ἐκείνων τῶν ὑπάρξεων, ὧν ἕνεκα πλειότερον ὑπέφερε.
Διὰ τοῦτο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἡ ὑψιπέτις ποίησις, ἐνῷ ἐκτραγῳδεῖ τοῦ ναύτου τὰς συμφοράς, ἐν ἀντιθέσει ἐξόχου καλαισθητικῆς ῥώμης παριστᾷ τοῦτον ἀπαρνούμενον καὶ αὐτὴν τὴν ἐν τῷ ναῷ ταφήν, καὶ ζητοῦντα νὰ τὸν θάψωσι παρὰ τὸν αἰγιαλόν, διὰ νὰ βαυκαλᾷ τὸν αἰώνιον ὕπνον του τοῦ ναύτου τὸ μελαγχολικὸν ᾆσμα.
Ὁ ναύτης ὁ βαρειόμετρος ὁ κακοπαθημένος
κ’ ἂν μαγερέψῃ δὲν δειπνᾷ, κ’ ἂν στρώσῃ δὲν κοιμᾶται.
Κρίμα στὸν νιὸν τὸν ἄρρωστο, στοῦ καραβιοῦ τήν πλώρη
Μάνα δὲν ἔχει νὰ τὸν δῆ κόρη νὰ τὸν λυπῆται
Τὸν ναύκληρο παρακαλῶ καὶ τὸν καραβοκύρη,
νὰ μὴ μὲ θάψουν σ’ ἐκκλησιά, μηδὲ σὲ μοναστῆρι·
μόνο στὴν ἄκρη τοῦ γιαλοῦ, στὸν ἄμμον ἀπὸ κάτω,
ἐκεῖ οἱ ναῦτες νἄρχωνται νἀκούω τὴ φωνή τους·
ἔχετε γειὰ σύντροφοι μου καὶ σὺ καραβοκύρη
καὶ σὺ ἔα λέσσα μου γλυκό, γλυκύτερα ἔα μόλα.
Ἐν τῇ διηνεκεῖ κατὰ τῶν κινδύνων πάλῃ ἐσπούδασε νὰ μάχηται παίζων πρὸς τὸν θάνατον ὁ ναύτης· ἐν τῇ ἀγρίᾳ σχολῇ τοῦ ναυτικοῦ βίου ἐδιδάχθη νὰ ἀμύνηται κατὰ πᾶσαν στιγμὴν κατὰ τοῦ μένους τῶν στοιχείων. Τὸν ἐλίκνισε τῶν κυμάτων ἡ δίνη. Ἡ μυκωμένη κραυγὴ τῆς θυέλλης τὸν ἐβαυκάλησε διὰ τῶν γλυκυτέρων μελῳδιῶν· ἄφροντις ἀφέθη εἰς τῆς καταιγίδος τὴν
