ΒΑΔΙΖΩΝ πρωΐαν τινὰ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Πατησίων ἀνελογιζόμην τίνι τρόπῳ ἠδυνάμην νὰ ἀνταποκριθῶ εἰς τὴν εὐμενῆ πρόσκλησιν τοῦ ἀγαπητοῦ ἐκδότου τοῦ ἀνὰ χεῖρας Ἐθνικοῦ Ἡμερολογίου κ. Σκόκου, περὶ τίνος ἀντικειμένου νὰ γράψω, ὅτε σκηνή τις συμβᾶσα εἴς τινα ἔφιππον ἱερέα ἐρχόμενον ἐκ τῆς ἐξοχῆς μοὶ ἐπανέφερεν εἰς τὴν μνήμην γλυκείας ἀλλ’ ἀορίστους καὶ συγκεχυμένας ἀναμνήσεις ἐκ τῆς θαλάσσης. Τῶν ἀναμνήσεων τούτων τινὰς ἀπεφάσισα νὰ ῥίψω ἐπὶ τοῦ χάρτου. Εἶχον ἤδη τὴν ἐκλογὴν τοῦ θέματος.
Βεβαίως ὁ εἱρμὸς τῶν ἰδεῶν μου δὲν θέλει φανῆ εἰς τὸν ἀναγνώστην ἄψογος. Μεταξὺ ἐφίππου ἱερέως καὶ θαλασσίων ἀναμνήσεων δὲν φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ ἑνωτικὴ γραμμή. Ἐν τούτοις προβαίνω εἰς τὴν ἀφήγησίν μου.
Τὸν ἱερέα τοῦτον συνήντησα κατὰ τὸ μέσον τῆς ὁδοῦ, ὅθεν στροφὴ πρὸς δεξιὰ ἄγει εἰς τὸ πεδίον τοῦ Ἄρεως. Τὸ σῶμα του ἀνεδύετο, ὡς ἀπὸ τῶν κυμάτων ἡ Ἀφροδίτη, ἐκ μέσου πλαισίου καλάθων ὀπωρῶν, δι’ ὧν εἶχε περιβάλει τὸν δύσμοιρον ἵππον.
Οἶκτον βαθὺν ἐνέπνεε τοῦ ἵππου τούτου ἡ θέα. Μὲ τὴν κε-
