ἄνθρωπος δὲν ἐπροικίσθη ἐκ φύσεως μὲ τὸ αἴσθημα τῆς ἀρετῆς. Κατορθώνει δὲ νὰ συνοικειωθῇ μετ’ αὐτῆς — ὅταν τὸ κατορθώνῃ! — κατόπιν διὰ μακρᾶς ἠθικῆς ὀρθοπεδίας, ἀναλόγου πρὸς τὴν ἐν χρήσει ἰατρικῶς διὰ τὴν ἴασιν τῶν ραιβῶν σκελῶν καὶ τῶν στρεβλῶν ποδῶν. Ἐπὶ τὸ γοργότερον ἠδύνατό τις νὰ εἴπῃ συνοψίζων τὴν ἰδέαν ταύτην: Καὶ ἡ συνείδησις ἔχει ἀνάγκην κορσέ.
Πολὺ βέβαιοι περὶ τῆς γνησιότητος τῆς καταγωγῆς των πρέπει νὰ εἶνε οἱ δημοσιογράφοι, οἱ ὁποῖοι ὑβρίζουν τοὺς ἀντιφρονοῦντας συναδέλφους των «ἀνθρώπους ἀγνώστου προελεύσεως».
Δὲν ὑπάρχει καταλληλότερος τρόπος διὰ νὰ γείνῃ κανεὶς φιλάργυρος ἀπὸ τὸ ν’ ἀποκτήσῃ χρήματα.
(Ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Δὲ-Λὰ-Παλὶς)
Νὰ εἶμαι εὐχάριστος εἰς τοὺς ἄλλους — εὑρίσκω τὸ πρᾶγμα πολὺ δύσκολον καὶ παραιτοῦμαι. Νὰ μὴ τοὺς εἶμαι δυσάρεστος — τὸ θεωρῶ καθῆκον ἀπαραίτητον καὶ δὲν συγχωρῶ εἰς κανένα νὰ τὸ παραμελῇ.
Αἱ ἀρχαὶ ὁμοιάζουν μὲ τὰς ἀποσκευάς. Ὅσον ὀλιγωτέρας ἔχει κανείς, τόσην εὐκολώτερα ταξειδεύει. Μὲ τὴν δια-
