κνῆμαι, καὶ τὸ χέρι της ἔτρεμε στηριζόμενον ἐπὶ τοῦ μήλου τῆς θύρας. Καὶ ἡ ἰδική μου ταραχή, καὶ τὸ ἰδικόν μου θάμβος πῶς ἐξεδηλώθη, νομίζετε; Καὶ τί ἀπήντησα εἰς τὸ ἡδονικὸν ἐκεῖνο «Νά! τοῦ εἶπες πῶς μ’ ἀγαπᾷς· ἀλήθεια εἶνε;» Ἰδοὺ τί ἀπήντησα:
— Ψέμματα σοῦ εἶπεν ὁ Σπύρος· ἐγὼ δέν τοῦ εἶπα τίποτε γιὰ σένα· ψέμματα.
Καὶ τίποτε ἄλλο· ἀπέμεινα ἄλαλος ἐνώπιόν της καὶ ἠλίθιος. Ἀλλά ἡ κόρη τοῦ βουνοῦ τῆς Ρούμελης δὲν ἐννοοῦσεν ἀπὸ τοιαύτας ἀπαντήσεις καὶ τοιαῦτα ἀργολογήματα. Ἕως ὅτου συνέλθω, ἔκλεισεν ὁρμητικῶς τὴν ἐξώπορτα—δὲν εἴχαμεν καὶ καιρὸν εἰς τὴν διάθεσίν μας—καὶ ἐξηφανίσθη.
Ἔκτοτε πολλάκις ἐπανῆλθεν εἰς τὸ σπίτι, ἀλλὰ ποτὲ δὲν κατεδέχθη νὰ ῥίψῃ τὸ βλέμμα της ἐπάνω μου, νὰ δώσῃ τὴν παραμικρὰν προσοχὴν εἰς ἐμέ. Καὶ εἶχε δίκαιον.
Δὲν ἔχω δίκαιον καὶ ἐγὼ νὰ συγκινοῦμαι τόσον ἀπὸ τὸ «Παλῃὸ τραγοῦδι τοῦ νέου καιροῦ», ἐκεῖνο τὸ τραγοῦδι τὸ ὁποῖον ἐχάραξεν ἐπὶ μαρμάρου ὁ ἀθάνατος ποιητής;
Κωστησ Παλαμασ
Ὁ πλοῦτος ἦτο ὁ μοχλός, ὃν ἐζήτει ὁ Ἀρχιμήδης, καὶ δι’ οὗ δύναταί τις νὰ κινήσῃ τὸν κόσμον
Ἡ αἰδὼς πρέπει νὰ ὑπερασπίζῃ τὸ κάλλος, ὡς ἡ ἄκανθα τὸ ῥόδον.
Εἷς μωρὸς θὰ εὕρῃ πάντοτε ἕνα μωρότερον ὅστις τὸν θαυμάζει.
Ὁμίλει πρὸς τὸ βλέμμα, ἂν θέλῃς νὰ κινήσῃ τοῦ ἄλλου τὴν καρδίαν.
Ὅλη ἡ εὐτυχία τῆς ζωῆς ἔγκειται κυρίως εἰς τὸ μετριάζειν τὰς ἐκ τῶν πονῶν ἐντυπώσεις.
Οἱ πλούσιοι ἔχουν κόλακας καὶ οἱ πτωχοὶ φίλους.
