λοῦ πρέπει νὰ διεγείρῃ ἐν ἡμῖν τὴν ἰδέαν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ καλοῦ τὸ αἰσθητὸν καὶ ὁρατὸν κάλλος πρέπει νὰ ὁδηγῇ ἡμᾶς εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ ψυχικοῦ κάλλους, ἀπὸ τῆς θεωρίας τῶν νόμων, τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν πρέπει ν’ ἀνερχώμεθα εἰς τὸ καλὸν καθ’ ἑαυτό, τοῦ ὁποίου ἀμυδρὰν μόνον εἰκόνα παρέχουσι πάντα τὰ ὄντα καὶ τὸ ὁποῖον διὰ τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου ἀποκαλύπτεται ἡμῖν καὶ μεταβάλλει καὶ ἀνυψοῖ ἡμᾶς δι’ ἧς ἐμπνέει ἡμῖν ἀγάπης (Συμπ. 210).
Ὅτε ὁ Πλάτων, διελθὼν πάσας τὰς βαθμίδας τῆς κλίμακος τοῦ αἰσθητοῦ καὶ πεπερασμένου καλοῦ, φθάνει εἰς τὸ ὑπέρτατον καὶ τέλειον καλόν, καταλαμβάνεται αἴφνης ὑπὸ ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ καὶ λέγει: «ὅστις διὰ τῶν αἰσθητῶν καλῶν φθάνει εἰς τὸ ὕψιστον καλὸν βλέπει αἴφνης πρὸ αὑτοῦ θαυμαστόν τι καλόν, καλὸν αἰώνιον καὶ ἀμετάβλητον, καλόν, ὅπερ δὲν εἶνε ποῦ μὲν καλόν, ποῦ δὲ δυσειδές, ὅπερ δὲν εἶνε καλὸν μὲν ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἢ καὶ τόπῳ, δυσειδὲς δὲ ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ καὶ τόπῳ, ὅπερ δὲν εἶνε καλὸν μὲν εἰς τούτους, δυσειδὲς δὲ εἰς ἐκείνους, καλὸν, ὅπερ δὲν ἔχει οὔτε πρόσωπον, οὔτε χεῖρας, οὔτε σωματικὸν τι ἢ αἰσθητόν, οὐδ’ ὑπόκειται εἰς τέχνην ἢ ἐπιστήμην, οὐδὲ ὑπάρχει ἐν ἄλλῳ τινί, οἷον ἐν ζῴῳ ἢ ἐν γῇ ἢ ἐν οὐρανῷ, ἀλλ’ ὑπάρχει αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ καὶ ἀμετάβλητον καλόν, τοῦ ὁποίου πάντα τὰ ἄλλα καλὰ μετέχουσι χωρὶς ἡ γέννησις καὶ ἡ φθορὰ αὐτῶν νὰ ἐπαναφέρῃ ἢ ἐπιφέρῃ εἰς αὐτὸ τὴν ἐλαχίστην αὔξησιν ἢ ἐλάττωσιν. Μόνον ἡ θέα τοῦ αἰωνίου καλοῦ δύναται νὰ παράσχῃ γόητρόν τι εἰς τὸν βίον τοῦτον. Πόσον εὐτυχὴς εἶνε ἐκεῖνος, ὅστις δυνηθῇ νὰ ἰδῇ τὸ καλὸν εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, μὴ περιβεβλημένον σάρκας ἀνθρωπίνους, χρώματα ἢ ἄλλα θνητὰ ἀντικείμενα, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ θεῖον καλόν. Ὁ θεώμενος τὸ καλὸν τοῦτο παράγει οὐχὶ εἴδωλα ἀρετῆς, ἀλλ’ αὐτὴν τὴν ἀληθῆ ἀρετήν, ὁ τοιοῦτος εἶνε πλέον παντὸς ἄλλου προσφιλὴς τῷ Θεῷ· ὁ τοιοῦτος ἀναδείκνυται πλέον παντὸς ἄλλου ἀθάνατος» (Συμπ 210).
Ὡραία ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὴς περιγραφὴ τοῦ ὑπερτάτου καὶ τελείου καλοῦ, τῆς πηγῆς καὶ αἰτίας παντὸς ὅ,τι καλὸν καὶ ὡραῖον ὑπάρχει εἰς τὸν ἀτελῆ καὶ πεπερασμένον κόσμον. Καὶ τὸ ἐξαίσιον ταῦτο καὶ ἀνέκφραστον καλὸν ταυτίζει ὁ Πλάτων μετὰ τοῦ τελείου ἀγαθοῦ. «Πᾶν ἀγαθὸν καὶ καλόν,» λέγει που. Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἰδέα τοῦ ἀγαθοῦ εἶνε ὁ Θεός, ἄρα ἰδέα τοῦ καλοῦ οὐδὲν ἄλλο εἶνε ἢ αὐτὸς ὁ Θεὸς. Le bien ideal c’est Dieu luimême, λέγει ὁ Leveque ἐν τῷ βιβλίῳ αὑτοῦ Le science du Beau. Ἀλλὰ τὸ τέλειον καλὸν δὲν εἶνέ τι ἁπλῶς ἀφῃρημένον καὶ
