Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΟΛΑ κοιμοῦνται. Φοβερὴ τῆς νύκτας ἡ μαυρίλα
καὶ γῆ σκεπάζει κι’ οὐρανὸ,
κι’ οὔτ’ ἀγεράκι μαλακὸ
δὲν παίζει μὲ τὰ φύλλα.
Λὲς κι’ ἀναπαύεται ’ς τὸ πᾶν τὸ πνεῦμα τοῦ Κυρίου.
Ὤ τί γαλήνη νεκρική!
Μόνο τὸ σήμαντρο λαλεῖ
φτωχοῦ μοναστηρίου.
Ἄ Θέ μου, αὐτὸ τὸ σήμαντρο, ποῦ ἠχεῖ ’ς τὴν ἐρημία,
πῶς εἶνε πάντα λυπηρό!
Ὡσὰν παράπονο πικρὸ
μιλεῖ μὲς τὴν καρδία.
Ἀλλὰ καὶ τὸ παράπονο ξελάφρωσι χαρίζει
’ς τοῦ πονεμένου τὴν ψυχὴ,
γιατὶ ’ς τὸ κλάμα τὴν κινεῖ,
ποῦ ταὶς πληγαῖς δροσίζει.
