θυνε μετὰ τοῦ σεβαστοῦ συναδέλφου του Στεφάνου Κουμανούδη τὸ περιοδικὸν Ἀθήναιον, ἐν ᾧ πολλὰς ἐδημοσίευσε πραγματείας περὶ θεμάτων τῶν ἑλληνικῶν ἀρχαιοτήτων καὶ τῆς λατινικῆς λογοτεχνίας.
Ο ἀείμνηστος Παναγιώτης Βουγιούκας ὑπῆρξεν ἀναντιρρήτως σπανία καὶ ἀνεκτίμητος προσωπικότης ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, ὑπὸ ἔποψιν στρατιωτικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς μορφώσεως, διανοίας ὑπερόχου, θελήσεως χαλυβδίνης πρὸς τὸ καθῆκον καὶ τὴν ἀρετὴν καὶ καρδίας εὐγενεστάτης. Ἐν ἄλλῃ πολιτικῇ ἀτμοσφαίρᾳ, μὴ τεθολωμένῃ τοσοῦτον ὑπὸ τῶν πολιτικῶν παθῶν καὶ τῆς ἰδιοτελείας, ὁ ἀοίδημος Βουγιούκας ἤθελεν ἀναλάμψει ὡς μοναδικὸν μετέωρον. Ἀλλ’ ἐδῶ ἀτυχῶς ἀκόμη, ὑπὸ τοὺς γνωστοὺς ὅρους τῆς ἀνελισσομένης κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς δράσεως καὶ ζωῆς, ἄνδρες πράγματι ἀκεραίας ἱκανότητος καὶ ἀρετῆς, πιστεύοντες μετὰ φανατισμοῦ εἰς τὸ καθῆκον καὶ τὴν τιμήν, ἢ παραγνωρίζονται ἢ συντρίβονται καὶ πίπτουν ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς ζωῆς.
Τοιοῦτος ὑπῆρξεν ὁ Βουγιούκας· τύπος ἀληθοῦς ἐπιστήμονος, στρατιώτου ὑπερηφάνου, ὑπαλλήλου ἀφωσιωμένου, συναδέλφου πολυτίμου, πατριώτου ἀκραιφνοῦς, οἰκογενειάρχου ἀπαραμίλλου. Υἱὸς ὁπλαρχηγοῦ ἐκ Κορινθίας διοικριθέντος εἰς πολλὰς μάχας καὶ πεσόντος ἐν Θήβαις, ἐξηπαιδεύθη τὸ πρῶτον ἐν τῇ στρατιωτικῇ Σχολῇ τῶν Εὐελπίδων, τῇ ὑπὸ τοῦ Καποδιστρίου τὸ πρῶτον ἱδρυθείσῃ. Διψῶν εὐρείας μαθήσεως καὶ ἀκάθεκτον ἔρωτα πρὸς τὰς φυσικὰς ἰδίως ἐπιστήμας τρέφων, εἰδικώτερον δὲ πρὸς τὴν ὀρυκτολογίαν, ἐξεπαιδεύθη ὡς ἄριστα ἐν Φραϊβέργῃ καὶ Βερολίνῳ, διαπρέψας πάντοτε μεταξὺ τῶν εὐρωπαίων συσπουδαστῶν του. Οὕτω συμπληρώσας τὰς σπουδὰς αὐτοῦ καὶ ἐντριβέστατος περὶ τὴν ὀρυκτολογίαν γενόμενος, ἐπανῆλθεν εἰς Ἑλλάδα, εἰς ἐποχὴν ἀκόμη, καθ’ ἣν οἱ μεταλλευτικοὶ αὐτῆς θησαυροὶ ἦσαν ἄγνωστοι καὶ ἀνεκμετάλλευτοι. Οὕτως ἑπόμενον ἦτο ν’ ἀποβῶσιν πολύτιμοι αἱ γνώσεις τοῦ Βουγιούκα, οὗ τὸ ὄνομα, συνδέεται στενῶς πρὸς τὴν μεταλλευτικὴν καὶ πλουτολογικὴν ἔκτοτε ἀνάπτυξιν τῆς χώρας.
Ὡς ὁρυκτολόγος τοῦ ὑπουργείου τῶν οἰκονομικῶν ὁ Παναγιώτης Βουγιούκας διαφόρους μελέτας, ὀρυκτολογικὰς καὶ γεωλογικὰς, ἐποιήσατο, περιηγηθεὶς πολλὰ τῆς Ἑλλάδος μέρη, παρηκολούθησε
