ἥρως μου ὀνομάζεται Πλάτων· εἶνε μαθητὴς γυμνασίου καὶ ἀγαπᾷ, ὡς ὁ φιλόσοφος τοῦ ὁποίου φέρει τὸ ὄνομα, τοὺς διαλόγους — κατὰ τὴν ὥραν τοῦ μαθήματος — καὶ τὴν δεσποινίδα Ἑλένην — κατὰ τὰς ἄλλας ὥρας. Ἐν τῇ ἀρχῇ τοῦ σταδίου του ἔτρεφεν ἄσβεστον ἔρωτα πρὸς τὴν γείτονα αὐτοῦ δεσποινίδα Ἀντιγόνην, ἀλλ’ ἀφ’ ὅτου ὁ καθηγητής του εἶχε τὴν ἀπρονοησίαν νὰ διδάξῃ τὸ ὁμώνυμον δρᾶμα τοῦ Σοφοκλέους,
χάριν τοῦ ὁποίου ἔμεινεν εἰς τὴν ἰδίαν τάξιν, ὁ ἔρως μετετράπη εἰς φοβερὸν μῖσος. Ὑπάρχει ὅμως καὶ γνώμη, ὅτι ὁ ἔρως ἐσβέσθη διὰ ραβδισμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῆς καὶ γενναίας ψυχρολουσίας, ἀλλ’ αὐτὸ δὲν τὸ ἐπιβεβαιοῦσιν οὔτε οἱ γείτονες, οὔτε τὸ ἀστυνομικὸν Δελτίον.
Τὸ ἴνδαλμα τοῦ Πλάτωνος, εἴπομεν, ὀνομάζεται Ἑλένη. Τί ὄνομα πεζὸν δι’ ἕνα ρωμαντικὸν ἐραστήν! Ἀλλ’ ἡ καλλονή της; Ἐκείνη ἠδύνατο νὰ τρώσῃ τὴν καρδίαν καὶ τοῦ μᾶλλον ἀναισθήτου φοιτητοῦ τῆς φιλολογίας. Ἡ Ἑλένη ἦτο μαθήτρια — ἃς εἴπωμεν — τοῦ Ἀρσακείου καὶ οὐδέποτε διενοήθη νὰ ἐκδώσῃ ἐφημερίδα ἢ νὰ γράψη εἰς περιοδικόν· ἁπλῶς ἐσκέπτετο πῶς νὰ λάβῃ τὸ
