ΠΗΡΞΕΝ ἐποχὴ ἄλλοτε, ἡμιαγρία καὶ βάρβαρος ἀληθῶς, καθ’ ἣν ἡ γυνή, τὸ θελκτικώτερον δηλαδὴ ἀριστοτέχνημα τῆς δημιουργίας κατὰ τὴν ὁμολογίαν τῶν ποιητῶν, ἀντὶ νὰ τελειοποιῇ πρὸ τοῦ κατόπτρου τὴν τέχνην τοῦ ἀρέσκειν διὰ τῆς χάριτος καὶ τῶν πολυδαπάνων κόσμων, τοὐναντίον ἠσχολεῖτο ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν ἀνατροφὴν τῶν τέκνων, τὴν ἐπιμέλειαν τοῦ οἴκου καὶ τοιαύτας ἄλλας χυδαίας καὶ ταπεινὰς ἀσχολίας. Καὶ τὸ νόστιμον ὅτι ὁ ἀνὴρ πάλιν ἀντὶ νὰ εὐλαβῆται τὰ νεῦρα καὶ τὰς ποιητικὰς φαντασιοπληξίας τῆς γυναικός, ὡς οἱ εἰδωλολάτραι τὰ ξόανά των, ἠξίου νὰ εἶνε αὐτὸς ὁ μόνος καὶ πραγματικὸς κύριος τῶν τέκνων του, τοῦ χρήματος του, τοῦ οἴκου καὶ τοῦ μετώπου του.
Οἵα ἠλιθιότης!
Ἐννοεῖται ὅτι τοιαύτη ὀπισθοδρομικὴ σκαιότης οἰκογενειακῶν ἕξεων οὔτε ποίησιν εἶχεν, οὔτε ῥωμαντισμόν, οὔτε θελκτικὰ σκάνδαλα, οὔτε συγκινήσεις, οὐδ’ ἀφορμὰς ἔδιδε πρὸς μονομαχίας καὶ αὐτοκτονίας καὶ ἄλλα ἐπεισόδια ἐξ ἐκείνων, τὰ ὁποῖα καθιστῶσι μυθιστορικὸν τὸν βίον, πλήρη ποικιλίας καὶ μυστηρίου. Καὶ οἱ σχολαστικοὶ σύζυγοι, ὧν ἡ ζωὴ ἐκανονίζετο μονότονος, ὡς μηχανὴ ὡρολογίου, οὐδὲν ἄλλο εἶχον νὰ ἐπιδείξωσιν εἰμή, τὸ πολὺ πολύ, τέκνα ἐνάρετα εἰς τὴν πατρίδα, ἐπὶ ζημίᾳ ὅμως τῆς ἐγχωρίου φιλολογίας, διότι ὑπὸ τοιούτους ὅρους πεζότητος πῶς ν’ ἀναπτυχθῇ, πρὸς Θεοῦ, τὸ δρᾶμα καὶ ἡ μυθιστοριογραφία!
Εὐτυχῶς ὁ νεώτερος πολιτισμὸς μοχθεῖ νὰ διαλύσῃ αὐτὰς
