Αἴφνης ὁ γράφων διέκοψε τὴν ἐξακολούθησιν τῆς ἐπιστολῆς, ἀφοῦ ᾐσθάνθη μέγα δάκρυ κυλιόμενον ἐπὶ τῆς παρειᾶς του ὅπως βρέξῃ τὴν τελευταίαν γραφεῖσαν λέξιν, ἐνῷ οὐλαμὸς ἀναστεναγμῶν παρετάσσετο πρὸς συμπλήρωσιν τῆς συντελεσθείσης ἑπαναστάσεως ἐντὸς τοῦ κ. Ῥακῆ καὶ ἀνακήρυξιν τῶν νέων ἀρχῶν.
Πρώτην φορὰν ἡττημένος παρίστατο μετὰ τόσης εὐχαριστήσεως πρὸ τοῦ καθρέπτου του ὅπως θαυμάσῃ τὴν τέχνην, μεθ’ ἧς διεξήγαγε τόσον ἀκανθῶδες ζήτημα καὶ συγχαρῇ ἑαυτὸν διὰ τὴν ἐπάνοδον εἰς τὸ πρῴην καθεστός.
Ἐννοεῖται ὅτι τὸ τρίτον γράμμα, ὅπερ φυσικῶς ἀνεμένετο μᾶλλον ἐκτεταμένον δὲν ἐγράφη, ἀφοῦ ὁ κ. Ῥακῆς ἐν τῇ πρὸς τὸν ἔρωτα μονομαχίᾳ ἐπλήγη μὲν καιρίως, ἀλλ’ ἀναιμάκτως.
Καὶ ἀπωλέσθη μὲν αὔτανδρος, ἐσώθη ὅμως ἀπὸ χωρισμοῦ, ὅστις θὰ διέκοπτε τὸν ἐξωραϊσμὸν τῆς ζωῆς του καὶ ἐν ἐνθουσιασμῷ παρεσύρθη εἰς συγγραφὴν τηλεγραφήματος πλέον πρὸς τὴν κ. Ἀθηνᾶν Ἁρπάγου εἰς Πάτρας συμβολικῶς κατὰ τὸν μεταξύ των κώδικα μὲ τὴν ἀκόλουθον ἔννοιαν:
«Μή ἀντέχων πλέον ἀφοῦ αἰσθάνομαι ὅτι μὲ καλεῖς πλησίον σου, πετῶ διὰ τοῦ πρώτου συρμοῦ εἰς τὰς ἀγκάλας σου. Αἱ Ἀθῆναι ἄνευ Ἀθηνᾶς εἶνε ᾍδης εἰς τὸν ἀνυπομονοῦντα νὰ σὲ περιπτυχθῇ.»
Ῥακῆς
Τὴν φορὰν ταύτην ἔλαβε τὸν πῖλόν του καὶ ἐφ’ ἁμάξης διηυθύνθη εἰς τὸ τηλεγραφεῖον ἵνα ἐπιδώσῃ τὴν τελευταίαν του θέλησιν. Καὶ τὸ ἔπραξεν.
Ἀλλ’ ὅτε ἐξήρχετο τῆς αἰθούσης τοῦ τηλεγραφείου παραδόξως ἐνόμισεν ὅτι ἤκουσε βομβοῦσαν εὐκρινῶς εἰς τὰ ὦτά του τὴν λέξιν:
— Βλάκα!..
Ἑστράφη· ἀλλ’ ὁ ὑπάλληλος κατεγίνετο ἀπαθῶς εἰς τὴν ἐργασίαν του....
Δικαίως λοιπὸν ὁ κ. Ῥακῆς ἐσχημάτισε τὴν ἰδέαν ὅτι ἦτο ἐγγαστρίμυθος καὶ διηυθύνθη εἰς τὸν σταθμόν ΣΠΑΠ ὅπως μάθῃ τὴν ἀκριβῆ ὥραν τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ συρμοῦ…
Θ***
