ἄσπρο, γαλάζο, ἀχερὶ μὲ βισυνὶ ἀστέρι:
«Ἐπέρασε ἀπ’ τῇς ἑπτὰ μετὰ τὸ μεσημέρι.»
ἄσπρο καὶ μαῦρο καὶ μαβὶ «μετὰ ἢ πρὸ μᾶς λέτε;»
μαῦρο καὶ ἄσπρο ἤγουν «πρὸ» — γαλάζιο «νὰ μᾶς κλαῖτε!»
διότι μᾶς ἐπέρασε ὀκτὼ καὶ πλέον ὥραις
κι’ ἀκολουθοῦμε Βασιλειά! o tempora o mores!!
Καὶ φαντασθῆτε νἄχωμε ἀντίθετο ἀέρα!
καὶ φαντασθῆτε οἱ αὐλοὶ νὰ σπάζουν νύχτα μέρα!
καὶ φαντασθῆτ’ ἡ θάλασσα ὀλίγο ν’ ἀγριεύῃ!
καὶ φαντασθῆτε τῶν «Ψαρρῶν» τὸ σκάφος νὰ χορεύῃ!
καὶ νὰ βρισκώμεθα μακρὰν ἀκόμη κι’ ἀπ’ τὸ Φιοῦμε!!..
Μὲ συγχωρεῖτε μιὰ στιγμή, διότι ἐνοχλοῦμαι
νὰ γράψω περισσότερα, Κυρία, μὴ ζητῆτε…
μὴ ἐρωτᾶτε τὸ γιατί… μὴ μὲ στενοχωρῆτε…
ὅταν θὰ φθάσω, σὺν θεῶ, στὴ νύμφη τοῦ Ἀδρία
ἐκεῖθεν ἐξακολουθῶ τὴ στιχοφλυαρία,
γράφω τινὰ γιὰ τὰ «Ψαρρᾶ», πολλὰ γιὰ τὸν Ὀθέλλο,
πρὸς τὸ παρὸν ἀφῆστέ με… τὸν καμαρῶτο θέλω!…
Δ. Κόκκος
Ὁ εἰςερχόμενος εἰς τὸ κομμωτήριον τῆς συζύγου του δέον νὰ εἶνε ἢ ἔξοχος φιλόσοφος ἢ ἔξοχος βλάξ.
Τὸ παραφρονεῖν καθ’ ὕπνους λέγεται ὄνειρον· τὸ ὀνειρεύεσθαι ἐν ἐγρηγόρσει καλεῖται παραφροσύνη.
Ἡ ἀρετὴ ἐνίοτε εἶνε τὸ κινδυνωδέστερον ὅπλον, τὸ ὁποῖον χαρίζεται ἡ κακία.
