καπνίζουσι πάντες οὗτοι, θέλουσι λύσει τὸ ζήτημα μεροληπτικῶς, μυκτηρίζοντες ὑμᾶς. Τώρα δ’ ἐννοῶ, διατὶ αἱ γυναῖκες παπαραπονοῦνται κατὰ τῶν νόμων, τῶν ἀφορώντων αὐτάς, πικρῶς ἐπαναλαμβάνουσαι: «Βέβαια κατεσκευάσατε σεῖς οἱ ἄνδρες τοὺς νόμους κατὰ τὰ συμφέροντά σας!» — Οὕτω λοιπὸν καὶ σεῖς ἀνὴρ ἢ γυνὴ ἀδιάφορον, ἐξαρτᾶσθε ἀπὸ τὸ ἔλεος καὶ τὴν διάκρισιν τῶν καπνιστῶν, ἐὰν ἀμφισβητεῖτε τὰ θέλγητρα τοῦ καπνοῦ. Ἀλλὰ τοῦτο μοὶ φαίνεται ἄδικον, ἀδικαιολόγητον καὶ δὴ ἄτοπον. Οὐδαμοῦ δυνάμενος νὰ παραπονεθῶ, φίλε μου κύριε Σκόκε, διὰ τὴν προσγιγνομένην ταύτην ἀδικίαν, καταφεύγω εἰς τὸ Ἡμερολόγιόν σας καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ δικαιώματος τῶν συνταγματικῶν ἐλευθεριῶν περὶ ἰσότητος πάντων, νομίζω ὅτι διερμηνεύω τὸ φρόνημα ὅλων τῶν μὴ καπνιζόντων καὶ ἰδίως τῶν μὴ καπνιζουσῶν, ἁβρῶν καὶ μὴ, Κυριῶν, παρακαλῶν, ὅπως ὑποδειχθῶσιν, εἰ δυνατόν, ταῦτα ἐν εἴδει ἀξιωμάτων:
α) Πάντες οἱ ἄνθρωποι ἔχουσι τὸ δικαίωμα τοῦ καπνίζειν τὰς εἴκοσι τέσσαρας ὥρας τοῦ ἡμερονυκτίου, ἀλλὰ καὶ τὸ καθῆκον νὰ μὴ ἐνοχλῶσι τοὺς μὴ καπνίζοντας, οὐδὲ ν’ ἀπειλῶσι τὴν ὑγείαν αὐτῶν.
β) Οἱ μὴ καπνίζοντες ἔχουσι τὸ καθῆκον νὰ μὴ ἐπεμβαίνωσιν εἰς τὰς σκέψεις καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν καπνιζόντων, οἵτινες ὑπερέβησαν τὸ εἰκοστὸν πρῶτον ἔτος τῆς ἡλικίας των, ἀλλὰ καὶ τὸ δικαίωμα ν’ ἀναπνέωσι, τὸν πλησίον αὐτῶν τοὐλάχιστον ἀέρα καθαρόν, νὰ μὴ κινδυνεύωσι δ’ ἐκ τοῦ πυρὸς τῶν σιγάρων.
- Ἐν Καλλιθέᾳ (Ἀθηνῶν) τῇ 31 Αὐγούστου 1889.
Γεώργιος Ν. Φιλάρετος
Τὴν ὥρα ποῦ ’γεννήθηκες σ’ ἐμοίραναν ᾑ μοῖρες,
ἐπῆρες χάρες κι’ ἐμμορφιαῖς, μόνον καρδιὰ δὲν πῆρες.
Μ’ ἀρρώστησες κι’ ἀπήντησα ’ς τὴ πόρτα σου τὸ χάρο
καὶ τού εἶπα: σύρε ἀπ’ ἐδῶ, ἐγὼ θὲ νά την πάρω.
Τὰ μάτια τὴν καρδιὰ ρωτοῦν: καρδιὰ γιατ’ ἔχεις λύπη;
—’ματάκια μου δὲν βλέπετε τὸ ταῑρι σας πῶς λείπει;
Πάρε μαχαῖρι, κτύπα με· μὰ ὄχι ’ς την καρδιά μου,
γιατί ἐκεῖ μέσα βρίσκεσαι, θὰ πληγωθῇς κυρά μου.
