ἀποκτήσῃ τέκνον, μετὰ τοῦ Λυκούργου ὅμως ἢ ἄλλου μεγιστᾶνος συζυγικῶς βιοῦσα, ἀφ’ οὗ εὑρέθη ἑτοίμη νὰ γαλουχήσῃ τὸν γεννηθέντα βασιλόπαιδα Ὀφέλτην. Ἐν τούτοις ἡ τελευταία ὑπόθεσις φαίνεται ἀσθενεστέρα, διότι ἡ μυθολογία πάντως ἤθελε μνημονεύσει αὐτῆς σχετικῶς πρὸς τὸν παρὰ τῷ Λυκούργῳ ἐν Νεμέᾳ βίον της, περὶ οὗ ἐλάλησεν ἐν ᾧ περὶ τοῦ παρὰ πειραταῖς οὐδόλως ἐμερίμνησεν.
Ἀπὸ τοῦ δράματος ὅμως τοῦ Ὀφέλτου ἄδηλον, ποῦ καὶ πῶς ἡ Ὑψιπύλη διῆλθε τὸν ὑπόλοιπον βίον, ἂν δηλ. ἔμεινεν ἐν Νεμέᾳ, συνδιαλλαγεῖσα μετὰ τῶν γονέων τοῦ Ὀφέλτου ἢ ἂν οἱ υἱοὶ αὐτῆς, οἵτινες τὴν ἔσωσαν ἐκ τῆς παραφορᾶς τῆς Εὐρυδίκης καὶ ἐπανῆλθον εἰς Λῆμνον, μετήγαγον αὐτὴν πάλιν ἐκεῖ, ὅπερ πιθανώτερον. Ἡ διασωθεῖσα μυθολογία, ἡ ἐν πλείστοις πολυπραγμονήσασα, δὲν παρηκολούθησε πλέον τὰ ἴχνη τοῦ βίου τῆς ἐκτάκτου ταύτης καὶ πολλοῦ λόγου ἀξίας γυναικός, εἰ καὶ περὶ τῶν προτέρων δὲν ἐλεπτολόγησε, καὶ κατέλιπεν αὐτήν, λησμονηθεῖσαν πλέον νὰ περατώσῃ ἐν ἀφανείᾳ καὶ λήθῃ τὴν πολυτάραχον καὶ περιπετειώδη ζωήν.
Ἀφίνω ἤδη τὴν γραφίδα μετὰ μίαν, οὐχὶ περιττὴν ἴσως, παρατήρησιν ἐφ’ ὅσων διηγήθην. Ὅλα σχεδὸν εἶνε ἀρχαῖοι μῦθοι, παραδόσεις τῶν ἀοιδῶν καὶ τῶν ποιητῶν τοῦ παλαιοτάτου ἑλληνικοῦ κόσμου, τοὺς ὁποίους ἡ ἀρχαιότης ἐπίστευε καὶ ἐνόει, ὡς ἀληθῆ καὶ γνησίαν ἱστορίαν τῶν ἡρωϊκῶν χρόνων. Πρὸς ἐκείνους δέ, οἵτινες θὰ εἶχον τὸ ἐνδιαφέρον νὰ ἐξηγήσωσιν αὐτοὺς καὶ νὰ ἐξαγάγωσιν ἐκ τῆς μυθικῆς ἀχλύος τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν καὶ φῶς καὶ οἱ ὁποῖοι ἤθελον ἐρωτήσει, διατὶ δὲν ἀνασύρομεν τὸ παραπέτασμα, ἵνα ἴδωσι τὴν ὄπισθεν αὐτοῦ κρυπτομένην εἰκόνα, ὁ πολὺς Γρότε ἀπαντᾷ, ὡς ἀπήντησεν ὁ περίφημος Ἕλλην ζωγράφος Ζεῦξις εἰς ὁμοίαν ἐρώτησιν, γενομένην παρ’ ἀνθρώπων, οἵτινες εἶδόν ποτε τὸ ἀριστοτέχνημα αὐτοῦ: «Τὸ ἐνώπιον ὑμῶν παραπέτασμα εἶνε ἡ εἰκών, τὴν ὁποίαν ἐζωγράφησα.»
- (Ἐξ Ἄργους, Αὔγουστος 1889).
Δημήτριος Κ. Βαρδουνιώτης
