γένος ἀπὸ τοῦ Δευκαλίωνος, υἱοῦ τοῦ ἐκ τῶν Τιτάνων Προμηθέως. Εἶχε δὲ σύζυγον τὴν Εὐρυδίκην ἢ κατ’ ἄλλους, Ἀμφιθέαν.
Ἐξ αὐτῆς ἐγέννησεν ὁ Λυκοῦργος ἕνα καὶ μόνον υἱὸν, τὶν Ὀφέλτην, ὃν ὑπερηγάπα καὶ ὡς μονογενῆ καὶ ὡς ὡραῖον καὶ χαριέστατον πλάσμα, συνεκέντρου δὲ εἰς αὐτὸν τοὺς γλυκυτέρους παλμοὺς καὶ πόθους του καὶ τὰς ἐλπίδας τῆς δυναστείας αὑτοῦ.
Ἕνεκα τούτου, ὅτε, ὡς εἴρηται, οἱ πειραταὶ μετήγαγον εἰς Νεμέαν τὴν ἀτυχῆ καὶ ἐξόριστον τῆς Λήμνου βασίλισσαν Ὑψιπύλην καὶ τὴν ἐπώλησαν πρὸς αὐτόν, ὁ Λυκοῦργος ἀσμένως ἠγόρασε καὶ παρέλαβεν αὐτὴν εἰς τὰ ἀνάκτορα αὑτοῦ. Ἡ Ὑψιπύλη ἦτο ὡραία καὶ θελκτική, ὅτε δὲ διηγήθη εἰς τὸν βασιλέα καὶ κύριόν της τὰ κατ’ αὐτήν, τὰ ἐν Λήμνῳ δράματα καὶ τὰ τῶν Ἀργοναυτῶν, ὁ Λυκοῦργος κατεθέλχθη ἐξ ὅλων τούτων καὶ ἰδὼν ὅτι βασίλισσαν εἶχεν ἀγοράσει, ὡς δούλην, ἐτίμησεν αὐτὴν καὶ τὴν κατέστησε τροφὸν τοῦ προσφιλοῦς του Ὀφέλτου, νομίζων αὐτὸν εὐτυχῆ διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοιαύτης ἐπιφανεστάτης τροφοῦ.
Δὲν δυνάμεθα νὰ ἑγγυηθῶμεν, ἂν μεῖζόν τι τούτου καὶ σοβαρώτερον συνέβη, οὔτε περὶ τῆς μετὰ ταῦτα ψυχικῆς γαλήνης τῆς βασιλίσσης Εὐρυδίκης καὶ τῆς ἁρμονίας τῶν σχέσεων αὐτῆς μετὰ τοῦ Λυκούργου καὶ τῆς Ὑψιπύλης. Ἀλλὰ γυνή, ὡραία, νοήμων καὶ μεγάλη, τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα διαδραματίσασα ἤδη ἐν Λήμνῳ καὶ κατακτήσασα τὴν καρδίαν τοῦ Ἰάσονος, δὲν ἦτο δύσκολον ν’ ἀποκτήσῃ τὴν ἐξαίρετον εὔνοιαν καὶ ἐμπιστοσύνην τοῦ Λυκούργου καὶ διὰ τοῦτο ἴσως ὁ βασιλεὺς ἐνεπιστεύετο αὐτῇ τὸν υἱὸν του Ὀφέλτην ἄνευ ἀκολουθίας καὶ εἰς μακρυνοὺς ἀκόμη περιπάτους.
Ἡμέραν τινὰ ἡ Ὑψιπύλη, κρατοῦσα εἰς τὰς ἀγκάλας τὸν Ὀφέλτην, ἀπεμακρύνθη πολὺ τῶν ἀνακτόρων καὶ περιεπλανᾶτο εἰς τὸ ἄλσος τῶν κυπαρίσσων, ῥεμβάζουσα. Ἀνεπόλει τὰς ἡμέρας τοῦ παρελθόντος, ἐνεθυμεῖτο τὸν φίλτατον αὑτῆς Ἰάσονα καὶ τοὺς λαμπροὺς Ἀργοναύτας, τὸν καιρὸν τῆς εὐτυχίας καὶ δόξης αὑτῆς καὶ ἐλαφρὸν δάκρυ ἔρρεεν ἐκ τῶν ὑγρῶν της ὀφθαλμῶν.....
Αἴφνης ἐκεῖ εἰς τὸ ἄλσος ἡ γαλήνη τῆς μοναξίας καὶ ὁ κύκλος τῶν ῥεμβασμῶν της ἐταράχθησαν. Προέβαλον ἐνώπιον αὐτῆς λαμπροὶ καὶ εὐσταλεῖς ἥρωες, οἱ Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας στρατεύοντες. Βεβαίως ἡ Ὑψιπύλη δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ περιφρονήσῃ τοιούτους ξένους καὶ τραπῇ εἰς φυγὴν ἢ μείνῃ ἀπαθὴς εἰς τὴν θέαν των. Ὅτε μάλιστα εἶδε μεταξὺ αὐτῶν καὶ τὸν Ἀμφιάραον, ὃν εἶχε γνωρίσει ἐν Λήμνῳ μεταξὺ τῶν Ἀργοναυτῶν, ᾐσθάνθη τὴν ἡδονήν, ἣν αἰσθάνεταί τις ἐπαναβλέπων μετὰ χρόνους παλαιὰν προσφιλῆ γνωριμίαν, ἔμαθε παρ’ αὐτοῦ τὰς τύχας τῶν Ἀργοναυτῶν
