του, ἐν ᾧ εἰργάζετο τοὺς κεραυνοὺς τοῦ Διὸς καὶ τὰ τοῦ Ἔρωτος βέλη κατὰ τὴν χαριεστάτην ᾠδὴν τοῦ Ἀνακρέοντος:
Ὃ ἀνὴρ ὁ τῆς Κυθήρης
παρὰ Λημνίαις καμίνοις
τὰ βέλη τὰ τῶν Ἐρώτων
ἐποίει, λαβὼν σίδηρον·
Ἀκίδας δ’ ἔθαπτε Κύπρις,
μέλι τὸ γλυκὺ λαβοῦσα·
Ὁ δ’ Ἔρως χολὴν ἔμισγεν…
Ἕνεκα τούτων ἡ Λῆμνος ἦν πασῶν τῶν ἄλλων ἡ πολὺ φιλτάτη τῷ Ἡφαίστῳ γῆ, αἱ δὲ Λήμνιαι εἶχον ἰδιαιτέραν λατρείαν καὶ ἀφοσίωσιν πρὸς αὐτόν, κατασκευάζοντα ἴσως δι’ αὐτὰς τὰ ὀξύτερα καὶ ἀσφαλέστερα τῶν ἐρωτικῶν βελῶν. Καὶ φυσικώτατον ἦτον, ὅτε εἶδον καὶ τὸν ἀτυχῆ Ἥφαιστον, προδοθέντα ὑπὸ τῆς Ἀφροδίτης καὶ βαρυαλγοῦντα, νὰ συμμερισθῶσι τὸ μῖσός του καὶ ἀποστραφῶσι καὶ αὐταὶ ἐκείνην διὰ τὴν ἀπιστίαν της καὶ ὕβριν αὐτήν.
Ἀλλ’ ἡ Ἀφροδίτη ἦτο θεὰ καὶ πανίσχυρος καὶ δὲν ἐνόει τοιαύτην συμπάθειαν καὶ πολυπραγμοσύνην τῶν θνητῶν Λημνίων, οὐδὲ ἠδύνατο νὰ ὑποφέρῃ, περιφρονουμένη ὑπ’ αὐτῶν ἐν τῷ ἐγωϊσμῷ καὶ τῇ ἐπάρσει της.
Διὰ τοῦτα ἐμελαγχόλα ὀργίλη κατὰ τῶν Λημνίων καὶ ἐσκέπτετο τρόπον ἐκδικήσεως αὐτῶν σκληρότατον.
Ἀνάστατος ἐγένετο μετά τινα χρόνον ἡ Λῆμνος. Βοή, ἀλαλαγμοὶ καὶ θρῆνοι ἐπλήρουν τὴν νῆσον ὅλην. Ἐλυμαίνετο αὐτὴν ἐμφύλιος σπαραγμὸς τρομερώτατος καὶ σφαγὴ φρικαλέα. Αἱ Λήμνιαι, μαινόμεναι, ὡς Ἐριννῦες, ἐφόνευον ὅλους τοὺς ἄνδρας τῆς νήσου, συζύγους, πατέρας καὶ τέκνα καὶ τὸ αἷμα ἔρρεε ποταμηδόν.
Ἰδοὺ δὲ τί εἶχε συμβῆ. Ἡ Ἀφροδίτη, φοβερὰ εἰς τὴν κατὰ τῶν γυναικῶν τῆς Λήμνου μῆνιν αὐτῆς, σκληροτάτην ἐξύφαινε κατ’ αὐτῶν ἐκδίκησιν. Ἐνέβαλεν εἰς τὰ στόματα αὐτῶν τοιαύτην καὶ τοσαύτην δυσωδίαν, ὥστε ἀδύνατον κατέστη νὰ πλησιάζωσιν οὐ μόνον τὰς συζύγους οἱ ἄνδρες, ἀλλ’ οὔτε οἱ παῖδες τὰς μητέρας αὐτῶν.
Τὸ κακὸν ἦτο μέγιστον καὶ δυστυχῶς παρετείνετο ἀνιάτως. Ἡ κοινωνία ἔπασχε δεινῶς. Οἱ οἰκογενειακοὶ δεσμοὶ ἐχαλαροῦντο,
