δίτην διὰ τὴν πρὸς τὸν Ἥφαιστον ἀπιστίαν της. Εἶχον δὲ λόγον σπουδαῖον ν’ ἀναμιχθῶσι μετ’ ἐνδιαφέροντος εἰς τὴν ὑπόθεσιν αὐτήν.
Ἡ Λῆμνος, ἡ ἔναντι τῶν παραλίων τῆς Μακεδονίας νῆσος, ἦν πεφημισμένη. Ὁ Ὅμηρος ἀποκαλεῖ αὐτὴν ἐϋκτιμένην, ἠγαθέην, ἀμιχθαλόεσσαν, εὐκτίμενον πτολίεθρον, ἄστυ καὶ πόλιν θείοιο Θόαντος. Ἀξιοσημείωτον δὲ εἶνε, ὅτι ἐν αὐτῇ ὑπῆρχον λαβύρινθος καὶ ἡφαίστιον. Ἐν τῇ νήσῳ ταύτῃ κατόπιν ἀφῆκαν οἱ εἰς Τροίαν ἐκστρατεύσαντες Ἀχαιοὶ ἐπὶ πολὺν χρόνον τὸν ἡγεμόνα τῶν Θεσσαλῶν Φιλοκτήτην, δηχθέντα ὑπὸ δηλητηριώδους ὄφεως, «Ἕλκεϊ μοχθίζοντα κακῷ ὀλοόφρονος ὕδρου» καὶ κατόπιν πολλοὶ τῶν ἡρώων Ἑλλήνων τὸν ἐπεσκέφθησαν ἐκεῖ διὰ νὰ τὸν παραλάβωσιν εἰς Τροίαν, ἀπαραίτητον πρὸς ἅλωσιν αὐτῆς.
Ἡ Λῆμνος ἦν ὑπὸ τὴν εὔνοιαν τοῦ Ἀχιλλέως κατὰ τὸν Τρωϊκὸν πόλεμον. Τὸ ἐν Τροίᾳ Ἑλληνικὸν στρατόπεδον ἐπρομηθεύετο οἶνον ἐξ αὐτῆς, παραγούσης τοιοῦτον καλὸν καὶ ἄφθονον. Οἱ πρῶτοι οἰκισταὶ τῆς νήσου ἐκαλοῦντο Σίντιες ἢ Σιντοί, ἦσαν δ’ ἔθνος θρᾳκικὸν καὶ ἀγριόφωνοι. Ἀλλ’ οἱ μετέπειτα Λήμνιοι, ἐξημερωθέντες ὁπωσοῦν, ἐκαλλιέργουν τὴν γῆν καὶ ἐγκατέλιπον τὸν λῃστρικὸν βίον. Τοῦτο συνάγει τις ἐκ τοῦ ὅτι ἠγάπων καὶ ἀνωμολόγουν, ὡς εὐεργέτας των, τοὺς κολοιούς, καὶ ἐψηφίσαντο μάλιστα δι’ αὐτοὺς δημοσίας τροφὰς, διότι τὰ πτηνὰ αὐτὰ ἠφάνιζον τὰ ὠὰ καὶ τὴν ἐπιγονὴν τῶν ἀκρίδων, λυμαινομένων τοὺς καρπούς των. Ἀλλὰ τὶ σπουδαιότερον εἶνε, ὅτι ἐν Λήμνῳ ἐπεκράτει ἀρχαιόθεν ἡ λατρεία τοῦ Ἡφαίστου ὅστις ἦτο πολιοῦχος καὶ προστάτης αὐτῆς θεός, προσεπικαλούμενος καὶ Λήμνιος. Ὑπῆρχεν ἐκεῖ πρὸς τιμὴν τοῦ Ἡφαίστου καὶ πόλις καλουμένη Ἡφαιστία καὶ κατ’ ἄλλους ὅλη ἡ νῆσος ἐπωνομάζετο Ἡφαιστιάς. Λέγεται μάλιστα, ὅτι ὁ μετὰ τῆς Λήμνου δεσμὸς οὗτος τοῦ Ἡφαίστου προήρχετο ἐκ τοῦ ὅτι ὁ πατήρ του Ζεύς, χολωθείς ποτε, διότι ἠθέλησε νὰ βοηθήσῃ τὴν μητέρα του Ἥραν ἐναντίον αὐτοῦ τὸν ἐκρήμνισεν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ, ὁ δὲ Ἥφαιστος ὅλην τὴν ἡμέραν καταφερόμενος εἰς τὸν ἀέρα, ἔπεσεν ἐπὶ τῆς νήσου Λήμνου καὶ ἐκεῖ συνέτριψε τὸν ἕνα τῶν ποδῶν καὶ θανασίμως ὑπέφερεν, ὅτε οἱ Σίντιες τὸν παρέλαβον καὶ τὸν περιεποιήθησαν συμπαθῶς καὶ ἀφιέρωσαν εἰς αὐτὸν τὴν νῆσόν των, ἐν ᾗ εὐαρέστως ἔμεινεν ἔκτοτε. Ἐν Λήμνῳ συνῴκει μετὰ τοῦ Ἡφαίστου ἡ ἑτέρα αὐτοῦ ὡραιοτάτη σύζυγος, ἡ Χάρις. ἣν εἶχεν ἐκτὸς τῆς Ἀφροδίτης, διατριβούσης ἐν τῷ Οὐρανῷ, ὁ σκαιὸς καὶ δυσειδέστατος χαλκεὺς πρὸς μέγιστον φθόνον καὶ ἀγανάκτησιν τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος διὰ τὴν ἐξαίρετον αὐτὴν εὐτυχίαν του κατὰ τὸν Λουκιανόν. Ἐπὶ πλέον δὲ ὁ Ἥφαιστος εἶχεν ἐκεῖ τὸ περίφημον χαλκεῖόν
