Φεῦ, τῶν βροτείων ὡς ἀνώμαλοι τύχαι!
(Εὐριπίδης)
ΥΟ καὶ τριάκοντα αἰῶνες παρῆλθον ἔκτοτε.
Ἦτο ἐποχή, καθ’ ἣν ἔζη ἐπὶ τῆς γῆς τὸ θεῖον γένος τῶν ἡρώων, τῶν καὶ ἡμιθέων καλουμένων. Εἶχε παρέλθει τὸ χρυσοῦν καὶ ἀργυροῦν γένος τῶν θνητῶν, ἀλλὰ τὸ σιδηροῦν ἔμενεν ἀκόμη πολὺ ὀπίσω.
Γλυκυτάτη καὶ πλήρης ποιήσεως, περιπετειῶν καὶ ἀνδραγαθημάτων περιδόξων ἐποχή. Ὑπὸ τὸ γοητευτικὸν σέλας τῶν μύθων καὶ τῶν παραδόσεων διεπλάττετο ὁ βίος θελκτικὸς καὶ λαμπρός, ὑπὸ πάσας αὐτοῦ τὰς φάσεις καὶ ἀνάγκας ἀνελισσόμενος. Ἡ δὲ Ἑλλάς, σφριγῶσα, ῥοδαλὴ καὶ χρυσόνειρος παιδίσκη, ἔπαλλε καὶ ἐξοιστρεῖτο πρὸς πᾶν ὅ,τι ὡραῖον, μέγα καὶ ἰδεῶδες.
Διὰ τῆς λαμπρὰς αὐτῆς καὶ γονιμωτάτης φαντασίας ἐδημιούργει τοὺς θεοὺς, τοὺς Οὐρανίωνας, τοὺς Ὀλυμπίους, τοὺς Θαλασσίους, τοὺς Νερτερίους καὶ ἄλλους. Ὅ,τι μεγαλοπρεπὲς καὶ χάριεν ἠδύνατο νὰ συλλάβῃ ἐν θείοις οἴστροις ἡ ἀνθρωπίνη φαντασία περιεκλείετο ἐν τῷ θείῳ Ὀλύμπῳ, ἔνθα εἶχε τὸν θρόνον του τὸ λαμπρὸν δωδεκάθεον, ἐσθίον ἀμβροσίαν καὶ πίνον νέκταρ καὶ διέπον τὰ οὐράνια καὶ γήϊνα, ὑπὸ τὸ σκῆπτρον τοῦ ἄνακτος ἀνδρῶν τε θεῶν τε καὶ πολυϋμνήτου Διός.
Οἱ θεοὶ δὲ αὐτοὶ κατήρχοντο εἰς τὴν γῆν πολλάκις καὶ εἰς πολλοὺς καὶ ποικίλους μετὰ τῶν θνητῶν δεσμοὺς καὶ ἐπικοινωνίας. Θεοί, Τιτᾶνες, Γίγαντες, Κύκλωπες, Ἡμίθεοι, αἱ πολυώνυμοι καὶ πολυειδεῖς Νύμφαι, πνεύματα ποικίλα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, αἱ Χάριτες, αἱ Μοῦσαι, αἱ Σειρῆνες, αἱ Μοῖραι, αἱ Ἐριννῦες καὶ ὅ,τι ἄλλο περιελάμβανεν ἡ θρησκευτικὴ τῶν χρόνων ἐκείνων ἐποποιΐα ἀπετέλουν μετὰ τοῦ τότε θνητοῦ κόσμου τὸ μεγαλοπρεπέστατον τοῦ σύμπαντος πανόραμα, ὅπερ ἡ φαντασία περιέβαλλε καθ’ ὅλα δι’ ἀθανάτου λαμπηδόνος.
Οἱ θεοὶ ἦσαν ἀνθρώπινοι καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦσαν θεοί, ὡς εἶπεν ἔξοχος ποιητής. Ὁ ἀοιδὸς καὶ ὁ ποιητής, τὰ χρηστήρια καὶ οἱ
