Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1890 - 303.jpg

303

---

γινωσκομένας ἀπλήστως ὑπὸ τῶν ἐπιστημόνων, ὁ δὲ διευθυντὴς «Τῶν Κόσμων,» περιοδικοῦ ἐπιστημονικοῦ, Ἀββᾶς Μοανὼ ἐζήτει παρὰ τῶν ἀναγνωστῶν του συγγνώμην, ὁσάκις δὲν εἶχεν ἄρθρον τοῦ Νικολαΐδου. Ἀλλὰ τὴν φήμην τοῦ Νικολαΐδου ἔτι μᾶλλον ἀνύψωσε τὸ σκάνδαλον τοῦ Λέοντος Φουκῶ. Ὁ ἀκαδημαϊκὸς οὗτος εἶνε διάσημος διὰ τὸ εὐφυὲς μηχάνημα αὐτοῦ, δι’ οὗ ἔλυσε πρακτικῶς τὴν παραγωγὴν τοῦ ἡλιακοῦ χρώματος ἐκ τῶν ἑπτὰ χρωμάτων. Ὅτε εἰσήχθη εἰς τὴν ἀκαδημίαν ἀνέγνω εἰσιτήριον ἐπιστημονικὸν λόγον χειροκροτηθέντα καὶ πολὺν προξενήσαντα ἐντύπωσιν διὰ τὰς νέας ἐπιστημονικὰς ἀληθείας. Ἐπέπρωτο ὅμως εἰς τὸν Λέοντα Φουκῶ νὰ ὑποστῇ ἀδόκητον ἀτύχημα. Ὁ Νικολαΐδης μετέβαλε τὸν ἐπιστημονικὸν λόγον εἰς κωμῳδίαν. Τὸν λόγον αὐτοῦ ἀναγνοὺς, εὗρεν αὐτὸν κατὰ βάσιν ἐσφαλμένον καὶ τὴν ἐπιοῦσαν ἐδημοσίευσε περὶ αὐτοῦ εἰς τοὺς «Κόσμους» βραχεῖαν σημείωσιν, ἥτις μέγα παρήγαγε σκάνδαλον. Συνεκινήθη ὁλόκληρος ὁ ἐπιστημονικὸς κόσμος τῶν Παρισίων, ὁ δὲ ταλαίπωρος Φουκῶ ἠναγκάσθη περιβληθεὶς τὴν στολὴν καὶ τὰ παράσημα τοῦ στρατηγοῦ, νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν Νικολαΐδην εἰς τὸ μικρόν του δωμάτιον, ὅπως ἱκετεύσῃ αὐτὸν νὰ μὴ παρατείνῃ τὸ σκάνδαλον, ἐκθέσῃ δὲ αὐτὸν εἰς τὸν περίγελων τῶν ἁπανταχοῦ ἐπιστημόνων. Τὴν φήμην του, τέλος πάντων ἐκορύφωσαν αἱ διδακτρρικαὶ ἐξετάσεις του. Αἰ θέσεις αὐτοῦ, πλήρεις ἐπιστημονικῶν ἀνακαλύψεων, ἠγοράσθησαν πᾶσαι ἀμέσως καὶ ἐπέχουσιν ἔκτοτε θέσιν συγγράμματος ἐπιστημονικοῦ. Ὅτε δὲ προσῆλθεν εἰς τὴν δοκιμασίαν τῶν διδακτορικῶν ἐξετάσεων καὶ ἐπεχείρησε νὰ ὑποστηρίξῃ τὰς ἐπιστημονικὰς θεωρίας τῶν θέσεων αὑτοῦ συνέβη γεγονὸς μεγίστην προξενῆσαν ἐντύπωσιν. Κόσμος παρίστατο πολὺς ἐπιστημόνων· ὁ Νικολαΐδης ἤρξατο λύων προβλήματα ἐπὶ τοῦ πίνακος· αἴφνης δὲ ἔστη κεχηνὼς πρὸ τοῦ πίνακος, ἀπέχων νὰ γράφῃ καὶ τηρῶν σιωπήν. Παρῆλθον πέντε, δέκα, δέκα πέντε λεπτά, καὶ πάντες ἠγωνίων, πιστεύοντες ὅτι ὁ Νικολαΐδης ἀπέτυχεν, ἀδυνατῶν νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ἐξίσωσιν. Ἐπὶ τέλους οἱ ἐξετασταὶ ἀπώλεσαν τὴν ὑπομονὴν καὶ ὁ πρόεδρος Βερτρὰν εἶπεν αὐτῷ· «Κύριε Νικολαΐδη δὲν δυνάμεθα περισσότερον νὰ περιμένωμεν· ἀφοῦ δὲν δύνασαι νὰ προχωρήσῃς ἀποσύρθητι». Ὁ Νικολαΐδης τότε στραφεὶς πρὸς τὸν Βερτρὰν, ἀπήντησεν αὐτῷ μειδιῶν: «Κύριε πρόεδρε δύναμαι νὰ προχωρήσω, ἀλλὰ κατὰ τὴν στιγμὴν ταύτην ἀνεῦρον ἄλλην ἁπλουστέραν λύσιν τοῦ προβλήματος». Ἀμέσως τότε ἀπαλείφει ὅσα εἶχε γράψει ἐπὶ τοῦ πίνακος καὶ προβαίνει τάχιστα εἰς τὴν λύσιν αὐτοῦ διὰ νέας ὅλως μεθόδου. Ὡς ἐννοεῖται, ραγδαῖα χειροκροτήματα ἀνεκήρυξαν τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ Νικολαΐδου, ἡ δὲ ἐξεταστικὴ ἐπιτροπεία ἀπένειμεν αὐτῷ ὁμοφώνως, θερμῶς αὐτῷ συγχαρεῖσα τὸν βαθμὸν τοῦ διδάκτορος τῶν μαθηματικῶν καὶ φυ-