ἄξεστός τις λοχίας τὸν ἐξύβριζε μὲ τὴν συνήθη εἰς τοὺς στρατῶνας ἀσέβειαν.
Οἱ συστρατιῶται του πάντες τὸν ἠγάπων καὶ τὸν ἐσέβοντο· οἱ γλυκεῖς τρόποι του, ἡ φυσικὴ καὶ εἰλικρινὴς καλοκαγαθία του, ἡ ἀδελφικὴ ἀγάπη, ἣν πρὸς πάντας ἀνεξαιρέτως ἐδείκνυε, κατέστησαν αὐτὸν τὸν ἀγαπητότερον ἐν τῷ στρατῶνι.
Μίαν ἡμέραν παρεπονέθη ὅτι ἔπασχε ἀπὸ πονοκέφαλον ἐνῷ ἦτο ὑποχρεωμένος νὰ κάμῃ τὴν ὑπηρεσίαν, καὶ πρὶν ἐκστομίση τὸ παράπονόν του, πέντε στρατιῶται ἐπαρουσιάσθησαν νὰ τὸν ἀντικαταστήσωσιν.
Τὴν μόνην χάριν, ἣν ἐζήτει παρ’ ὅλων, ἦτο νὰ μὴ τὸν ἀπομακρύνωσι τοῦ στρατῶνος· ἁπάσας τὰς ὑπηρεσίας ἀνελάμβανε εὐχαρίστως, ἔφθανε μόνον νὰ μὴ ἐξήρχοντο τῶν ὁρίων τοῦ ἀγαπητοῦ του στρατῶνος. Καὶ τοῦτο τὸ κατώρθωσε διὰ τῆς ἀγαθότητός του.
Ἡ οἰκία, ἐν ᾗ ὑπηρέτει ὡς θαλαμηπόλος ἡ Σμαράγδω καὶ ὁ στρατὼν τοῦ Γεωργίου ἔκειντο ἀκριβῶς ἄντικρυ, ἀλλ’ ὀλίγον μακράν· τὴν ἀπόστασιν ταύτην κατεμέτρησε μίαν ἡμέραν ὁ Γεώργιος καὶ εὗρεν ὅτι ἑξήκοντα βήματα μόνον τὸν ἐχώριζον ἀπὸ τὴν καλήν του Σμαράγδω, ἣν τόσον ἠγάπα καὶ παρὰ τῆς ὁποίας τόσον ἀντηγαπᾶτο.
Καὶ ἠγαπῶντο ἀληθῶς μετὰ πάθους, ὡς ἀγαπῶσι πάντες οἱ κατὰ πρώτην φορὰν ἀγαπῶντες.
Κατ’ ἀρχὰς ἀντήλλαξαν τὰ πρῶτα τῆς συνεννοήσεως βλέμματα, κατόπιν τὰ συνήθη ἄνθη, καὶ κατόπιν τὰ τετριμμένα μὲν ἀλλὰ πάντοτε νέα καὶ ὡραῖα τῆς ἀγάπης λόγια· καὶ ὅμως δὲν ἦσαν εὐτυχεῖς, παρεπονοῦντο ἀμφότεροι κατὰ τῆς τύχης των, ἐστέναζον, χωρὶς νὰ γνωρίζωσι διατί, ᾐσθάνοντο ὅτι κάτι τι ἐπίεζεν, ἐβάρυνε τὴν καρδίαν των, ἀλλὰ δὲν ἠδύναντο νὰ ὁρίσωσιν αὐτὰ καὶ ὁσάκις κατελαμβάνοντο ὑπὸ τοῦ ἐφιάλτου τούτου τῆς μελαγχολίας, μίαν μόνην εὕρισκον παρηγορίαν, τὰ δάκρυα καὶ νὰ βλέπωσιν ἀλλήλους. Βραδύτερον ἐννόησαν ὅτι ἡ ἀγωνία των αὕτη προήρχετο ἐκ τοῦ πόθου τοῦ νὰ θλίψωσιν ἀμφότεροι τὰς χεῖρας καὶ νὰ ἀνταλλάξωσιν ἓν θερμὸν ὡς ὁ ἔρως των φίλημα.
Ἐβλέποντο μακρόθεν, ἐκ τοῦ παραθύρου, καθ’ ἑκάστην, δεκάκις ἴσως τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ δὲν ἤρκει τοῦτο μόνον ἤδη
