«Ἡ χαρὰ πάντα ἐδὼ κάτου
«Ἀδελφὴ τῆς συμφορᾶς»
Ἰούλ. Τυπάλδος.
ΚΕΙΝΗ ὠνομάζετο — ἂν δὲν μὲ ἀπατᾷ ἡ μνήμη — Σμαράγδω· εἶχε δέκα ὀκτὼ ἔτη, μαύρους καὶ ἐκφραστικοὺς ὀφθαλμούς, πυκνὴν δὲ καὶ οὔλην τὴν κόμην ὡς ἐὰν ἦτο αἰθιοπίς.
Ὁσάκις ἐμειδία τὰ ῥόδινα χείλη της μετὰ τοσαύτης χάριτος διεστέλλοντο, ὥστε αἱ δύο λευκαὶ σειραὶ τῶν ὀδόντων της ἐφαίνοντο στιλπνότεραι τῶν μαργαριτῶν ἐν τῷ ῥοδίνῳ αὐτῶν πλαισίῳ.
Ἡ χροιὰ τοῦ προσώπου της ἦτο λευκή, πρὸς τὸ σιτόχρουν μᾶλλον ἀποκλείνουσα. Ἡ κατατομὴ αὐτῆς ἀγέρωχος καὶ ὑπερήφανος κατατομή, ἦτο ὀμολογουμένως ἀξία μεγάλης καλλιτεχνικῆς χειρός. Ἡ πρὸς τὰ κάτω κλίσις τῆς ῥινός, αἱ ἐξοχαὶ καὶ τὰ κοιλώματα τῶν χειλέων ὡς καὶ τῶν βλεφάρων, ἡ τόρνευσις τῶν μήλων τῶν παρειῶν καὶ τοῦ πώγωνος, αἱ μικραὶ καὶ μαῦραι βλεφαρίδες, αἵτινες ἐξηπλοῦντο ἐπὶ τῶν κοιλωμάτων τῶν ὀφθαλμῶν, ὅταν αὕτη μάλιστα ἐθεώρει πρὸς τὰ κάτω, — καθίστων αὐτὴν τελείαν ὡραιότητα.
Ἡ Σμαράγδω ἦτο ζωηροῦ χαρακτῆρος κόρη, ἀποφασιστικὴ καὶ γεναιόφρων, εὐσεβὴς δὲ καὶ εἰς ἄκρον ἐλεήμων καίτοι πτωχὴ, καρδία εὐαίσθητος καὶ ἀγαθή.
Πατέρα καὶ μητέρα δὲν ἐγνώρισεν· ἦτο μόλις τριῶν ἐτῶν κοράσιον ὅτε ἀπώλεσεν αὐτούς, ἡ μόνη δὲ συγγενής της ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ μάμμη της, ἥτις καὶ τὴν ἀνέθρεψε, βλέπουσα αὐτὴν ταχέως αὐξανομένην καὶ τὸ μικρὸν αὐτῆς στῆθος ἐξογκούμενον, τῇ εἶπε μίαν ἡμέραν:
— Αἴ εἶνε καιρὸς πειά, Σμαράγδω μου νὰ εὑροῦμε ἕνα καλὸ σπίτι, μιὰ καλὴ καὶ τίμια φαμίλια δι’ ἐσέ, νὰ μπῇς νὰ προ-
