Ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀπόφασι τὸ πῆρα
Ν’ ἀφήσω ἥσυχο τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου χήρα.
Ποτέ μου πειά, σὲ τίποτε νὰ μὴ δεθῶ ὀπίσω
Νὰ πνίξω τῄς λαχτάραις μου καὶ… νὰ μὴν ἀγαπήσω.
Εἶναι καλὴ ἡ θάλασσα, μ’ ὅλῳ νησιὰ διαμάντια,
Μὰ… ἔχει μαῦρα κύματα μὲ πεινασμένα βάθεια.
Καλὰ ῏ναι τὸ τραντάφυλλο γιὰ χάδια ἀπ’ ἀγνάντια,
Μἄχει μελίσσια μέσα του καὶ πλάγια του ἀγκάθια.
Χθὲς ἤμουν ’σ τῆς ἀγάπης μου, ’σ τὸ μόνο μου στολίδι,
Μὰ τώρα μακριὰ ἀπ’ αὐτὴ στριφογυρνῶ, σὰν φίδι…
Ἀρώτησαν τρανὸ σοφό, σοφὰ καὶ ν’ ἀπαντήσῃ:
«Ἡ Τύχη φέρνει κάποιονε, μονάχος νὰ καθίσῃ
Μὲ τ’ ἀκριβό του ταῖρι·
Ἡ πόρταις εἶν’ ὁλόκλεισταις καὶ ἔρημα τὰ μέρη
Γύρω κοιμοῦνται… Σιωπὴ… ’Σ τὰ στήθεια του ἀννοιώθει
Νὰ τὸν ζεσταίνουν, ’σ ἂν φωτιά, ἀγάπης, γλύκας πόθοι,
Κι’ – ὅπως τὸ λέγει ὁ ποιητὴς – τὸ σύκο εἶν’ ἀφράτο,
Ὁ περβολάρης ἄκακος καὶ… μία… δύο… φάτο!..
Μπορεῖ ἡ Τιμιότης του ποτὲ νὰ ἦναι τόση,
Ἀπ’ ἕνα τέτοιο πειρασμὸ σιμά του νὰ τὸν σώσῃ;»
Καὶ ὁ σοφὸς ἀπήντησε: — «Καὶ νὰ σωθῇ, τί βγαίνει;
Ἀπὸ ταὶς γλώσσαις ταὶς κακαὶς δὲν σώζωται· τοῦ μένει!…»
Ἕνας ἔρημος Δερβίσσης ’σ ἕνα φτωχικὸ τζαμὶ
χάρισμα, γιὰ τὴ ψυχή του τὸ ναμάζι ’τραγωδοῦσε.
Μὰ ἦταν ἡ φωνή του τέτοια, ὅπου ὅποιος ἐπερνοῦσε,
τὤκοβε μὲ γληγοράδα καὶ μὲ φόβο ’σ τὴ στιγμή.
Ὁ Ἐμίρης τοῦ τζαμιοῦ του ἦταν ἄνθρωπος σωστὸς
καὶ δὲν ἤθελε ὁ καϋμένος τὸν φτωχὸ νὰ τὸν λυπήσῃ.
