ρικὰ ἀνέκδοτα καὶ ἀλληγορικὰς ὑποθήκαις, ἐπιγράμματα καὶ εὐφυϊολογίας· ἐφ’ ὅλων δὲ τῶν ἔργων τούτων, μεστῶν ποιητικῶν μεταφορῶν καὶ ἀνατολικῆς ἐξάρσεως, ἐπιπνέει μετὰ τῆς χάριτος καὶ ἰδιορρυθμίας, ἡ ἠθικὴ καὶ σεμνοπρέπεια, ἅτινα πολλαχοῦ μὲν — καὶ ἰδίᾳ εἰς τὸν ἔρωτα, ἀπευθυνόμενον κυρίως πρὸς νέους — φαίνονται καθυστεστεροῦντοι ἢ καὶ ἐλλείποντα τελείως, ἀλλ’ ἕνεκα καὶ μόνον τῆς διαφορᾶς τῶν ἠθῶν, τόσον ἀντιθέτων πρὸς τὰ σύγχρονα ἡμέτερα. Δι’ ἅπαντα δὲ ταῦτα τὰ προσόντα οὐδεὶς Πέρσης ποιητὴς ἐτιμήθη τοσούτῳ ὑπὸ τῶν ὁμοφύλων του ὅσῳ ὁ Σεΐχης Σααδή. Διὰ τοὺς συγχρόνους αὐτοῦ εἶχε καταστῇ μυθικόν τι πρόσωπον ὑπερόχου ἀξίας, χάριν ἧς ὑπουργοὶ καὶ ἐμίραι καὶ σοφοὶ καὶ μεγιστάνες ἐπεσκέπτοντο αὐτὸν ἐν τῷ ἐρημητηρίῳ του καὶ τῷ ἐξεδήλουν αἴσθημα θαυμασμοῦ καὶ λατρείας διὰ δώρων πλουσίων. Οἱ δὲ μεταγενέστεροι ἀνήγειρον αὐτῷ μαυσωλεῖον μετὰ Ἱερατικῆς Σχολῆς, ἔνθα, ὡς εἰς τόπον ἁγίου, μεταβαίνουσιν ἐπὶ τοῦ λόφου αὐτοῦ καὶ προσεύχονται.
Τοιοῦτος ἐν ὀλιγίστοις σήμερον καὶ ἐν σημειώματι ὁ Σααδή. Ἐκ τοῦ ἀριστουργήματος αὐτοῦ, τοῦ Γκιουλιστὰν (Φοδῶνος), οὗ κατ’ ἐκλογὴν καὶ ἐλευθέρως μετεφράσαμεν τινὰ τῶν ποιημάτων ἐμμέτρως, δημοσιεύομεν τὰ κατωτέρω, ὡς μικρὸν ὠχρὸν δεῖγμα τοῦ ὕφους, τῆς χάριτος καὶ ἰδιορρύθμου ἀνατολικῆς φαντασίας τοῦ μεγίστου τῶν περσῶν ποιητῶν.]
Μιὰ νυχτιὰ — πῶς τὸ θυμοῦμαι! — ἡ ἀγάπη μου ἡ γλυκειὰ
μπῆκε μὲς σ’ τὴν κάμαρά μου·
’Πήδησ’ ἀπὸ τὸ διβάνι· κ’ ἦταν τόσο ξαφνιακιὰ
ἡ λαχτάρα κ’ ἡ χαρά μου,
ποῦ μὲ τ’ ἁπαλὸ τ’ ἀγέρι
Ξάφνου σβύσθηκε τὸ φῶς μου, ὅπως ἅπλωνα τὸ χέρι.
