φίλος ἐβάδιζε πλησίον μου· ἐστήριξε τὰ βλέμματα ἐπὶ τοῦ ἐδάφους· ἦτο σιωπηλός, περίσκεπτος· σημεῖον ὅτι διωργάνιζεν ἐναντίον μου μακράν τινα αἰσθηματικὴν ἀνακοίνωσιν, ἐξ ἐκείνων τὰς ὁποίας πολλάκις ὑφιστάμην ἐξ αὐτοῦ. Εἶμαι δι’ αὐτὸν τὸ λεύκωμα ἐν ᾧ συνηθίζει νὰ ἐμπιστεύεται τὰς σκέψεις καὶ τὰς ἐντυπώσεις του, τὰς χαρὰς καὶ τὰς θλίψεις του, μίαν πτερωτὴν παραδοξολογίαν, ἓν ἀτάκτως συνυφασμένον διήγημα, ἓν ποίημα χωρὶς μέτρων καὶ ὁμοιοκαταληξιῶν. Τοῦ λέγω ἐνίοτε, ἀφοῦ τὸν ἤκουσα προσεκτικῶς:
— Μὰ γιατὶ δὲν τὰ γράφεις αὐτά;
Καὶ μοῦ ἀπαντᾷ σοβαρῶς:
— Τὸ δύσκολον εἶνε ὄχι πῶς νὰ γράφῃ κανείς, ἀλλὰ πῶς νὰ μὴ γράφῃ.
Ἐξηκολούθει ἠ ἄσκοπος ἡμῶν περιπλάνησις, ὅτε τὸν βλέπω ἔξαφνα κόπτοντα ἐπὶ τοῦ πεζοδρομίου καὶ λαμβάνοντα ἐκεῖθεν κἄτι· ἓν δίδραχμον.
— Ἔκαμες τὴν τύχη σου, λέγω μειδιῶν.
Ἀλλ’ ἐκεῖνος, δίχως ν’ ἀπαντήσῃ, ἵσταται ἀκίνητος ἀτενίζων πρὸς τὸ εὕρημα τόσον τρυφερὰ ὥστε δὲν ἠδυνήθην νὰ κρατήσω τὸν γέλωτα. Μόνον ὁ Πετράρχης προσέβλεψε τοιουτοτρόπως τὸ χειρόκτιον τῆς Λαύρας ὅτε τὸ ἔρριψεν ἡ τύχη ἐπὶ τῆς ὁδοῦ του. Ἡ ὑπερρομαντικὴ ἀπάθεια τοῦ φίλου μου ἐπλησίαζε καὶ πρὸ τῶν ὀμμάτων μου εἰς τὰ σύνορα τοῦ γελοίου. Ἠδυνάμην νὰ δικαιώσω τὴν συγ-
