ὑπόδειγμα τῆς Ἰταλικῆς Guardia nazionale mobile, συνεπεία δὲ τούτων συνεκλήθησαν τὴν 7ην Ἀπριλίου ἡ Βουλὴ καὶ ἡ Γερουσία καὶ ἐψήφισαν τὸν περὶ Ἐθνοφυλακῆς Νόμον. Μετὰ τὴν ψήφισιν ταύτην ὁ πρώην ὑπουργὸς τῶν Στρατιωτικῶν Δ. Βότσαρης ἐστάλη εἰς Τουρῖνον, ὅπου ἐσχεδιάσθη μυστικὴ σύμβασις, δι’ ἧς ὁ Βίκτωρ ὑπέσχετο προκαταβολικῶς δύο ἑκατομμύρια ἐπὶ ἑνὸς δανείου 30,000,000 ὅπερ ἤθελε ἐνεργήσει νὰ λάβῃ ἡ Ἑλλὰς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, χορήγησιν 20 χιλιάδων ὅπλων, πρὸς δὲ τὴν ἀποστολὴν οὐγγρικοῦ λεγεῶνος διατηρηθησομένου δαπάναις αὐτοῦ. Ἡ σύμβασις αὕτη ἐπρόκειτο νὰ ἀνακοινωθῇ εἰς τὸν Ναπολέοντα, οὗτινος ἠλπίζετο ἡ μυστικὴ ὑποστήριξις. Πάντα, ὅμως τὰ σχέδια ταῦτα ἐματαιώθησαν διὰ τῆς ἐξώσεως τοῦ Ὄθωνος.
Ἐν τούτοις ὁ Ρενιέρης βλέπων ὅτι ἡ ἐπάνοδος αὐτοῦ εἰς Κωνσταντινούπολιν δὲν ἦτο πλέον πρόςφορος, ὑπέβαλε τὸν Αὔγουστον τοῦ 1862 τὴν ἀπὸ τῆς ὑπηρεσίας ταύτης παραίτησίν του, ἐπανελθὼν δὲ εἰς τὸν ἰδιωτικὸν βίον ἀνέλαβε θέσιν τρίτου ὑποδιοικητοῦ τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης, ἥτις τῷ εἶχεν ἐπιφυλαχθῇ ἐνῶ διετέλει ἀκόμη πρεσβευτής. Μετὰ τὴν ὀκτωβριανἣν ἐπανάστασιν παρῃτήθη καὶ ἀπὸ τῆς θέσεως τακτικοῦ καθηγητοῦ ἐν τῶ Πανεπιστημίῳ, ἀπὸ τοῦ 1869 δέ, ὅτε ἀπέθανεν ὁ Γεώργιος Σταῦρος ἐξελέχθη τρὶς Διοικητὴς τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης. Μεθ’ ὅλας δὲ τὰς πολυπληθεῖς καὶ σοβαρὰς δημοσίας ἀσχολίας ὁ Ρενιέρης δὲν ἔπαυσε τὸν πρὸς τὴν φιλολογίαν καὶ τὰς ἐπιστημονικὰς μελέτας ἔρωτα, ἐξ ἐναντίας δὲ, ὁσάκις τῷ ἐπέτρεπε τὸ πολυάσχολον αὐτοῦ, ἀφιεροῦτο εἰς αὐτὰς μετὰ ζήλου καὶ ἀκαταπονήτου ἐνεργητικότητος. Οὕτως ἐφιλοπόνησε δύο συγγραφάς, καταλαβούσας περίβλεπτον θέσιν ἐν τῇ συγχρόνῳ ἱστορίᾳ τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, τὴν περὶ Βλοσσίου καὶ Διοφάνους, μεταφρασθεῖσαν καὶ ἐν τῇ Ἰταλικῇ, καὶ τὰς Ἱστορικὰς Μελέτας, πρὸς δὲ καὶ πλείστας ἱστορικὰς διατριβὰς καταχωρηθείσας ἐν τῷ Ἡμερολογίῳ τοῦ κ. Εἰρ. Ἀσωπίου.
