τὴν εὐγένειαν τοῦ γένους. Συμφωνῶ, ὅτι εἶναι ἀξιοθρήνητος ὅταν διαψεύδῃ ταύτην τῆς ψυχῆς τὸ ἀγενὲς καὶ τοῦ ἤθους ἡ σκαιότης. Ὅταν ὅμως τὴν εὐγένειαν τοῦ γένους συνοδεύωσιν ἀρεταί, οἷαι αἱ τῶν ὧν ἐμνήσθην φίλων μου, δὲν δύναμαι νὰ μὴ ἀναπολῶ τὸ Noblesse oblige. Ὁ γενάρχης τοῦ ξενίζοντος ἡμᾶς Λέων Σομμαρίπας, ἦλθεν εἰς τὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴν 13ην ἑκατονταετηρίδα, ἔλαβε δὲ εἰς γάμον τὴν θυγατέρα τοῦ Γουλιέλμου Βιλαρδουΐνου Ἐλισάβετ. Τούτων οἱ ἀπόγονοι συνέστησαν ἐπιγαμίας μετὰ τῶν Δουκῶν τοῦ Αἰγαίου Σανούδων. Ὅταν δὲ οὗτοι ἐξέλιπον, ἐπ’ αἰῶνας ὑπημείβοντο εἰς τὴν δουκικὴν ἀρχὴν τοῦ Αἰγαίου μετὰ τῶν Κρίσπων, ὧν ἦσαν οἱ αἰώνιοι πολέμιοι μέχρι τῆς εἰς τοὺς Τούρκους ὑποταγῆς τῆς Νάξου.
Ἀλλ’ αἱ ἀναμνήσεις τῶν ἱπποτικῶν ἀγώνων τῶν Φράγκων κατακτητῶν τοῦ Αἰγαίου, πολλῶν τῶν ὁποίων ὁ γηραιὸς πύργος ὑπῆρξεν αὐτόπτης μάρτυς ἐνέδωκαν πρὸ τῶν ὑπαγορεύσεων τῆς πείνης. Δεῖπνον πατριαρχικόν, γενναῖος παλαιὸς οἶνος, εὐέλπιδες περὶ τῆς κυνηγετικῆς ἐκδρομῆς τῆς ἐπαύριον προσδοκίαι ἐκορύφουν τὴν εὐθυμίαν, ὁ δὲ ἐκ τοῦ ἐγγὺς χωρίου Δαμαριόνα, μετακληθεὶς ὁδηγὸς ἡμῶν καὶ πεφημισμένος τῆς Νάξου Νεμρώδ, κ. Ζυμπλάκης, ἔδιδεν εἰς τὰς προσδοκίας ταύτας διαστάσεις φανταστικάς, λέγων ὅτι, αὔριον δὲν θὰ μᾶς μείνῃ φυσέκι.
Κατεκλίθην ἐπὶ παλαιᾶς δρυΐνης κλίνης καὶ ἐκοιμήθην ὕπνον ἔμπλεων ὀνείρων, ἐν οἷς ἐν νεφελώδει δίνῃ συνεχέοντο αἱ μεσαιωνικαὶ ἀναμνήσεις πρὸς τὰ θηρευτικὰ σχέδια καὶ ἐμάχοντο λυσσωδῶς Σανοῦδοι καὶ Κουερίνοι, Σομμαρίπαι καὶ Κρίσποι, ἐπιβαίνοντες θυμοειδῶν ἵππων, ὑπὸ μορφὴν λαγωῶν, ἐνῷ ἐπὶ τῆς μετόπης τοῦ κράνους τῶν μαχητῶν ἐπτερύγιζον νῆσσαι, πέρδικες καὶ σκολόπακες.
Ἡ ἡμέρα ἀνέτειλον, οἵαν ὁ μᾶλλον ἐνθουσιαστὴς κυνηγὸς ἤθελεν εὐχηθῆ. Τοὺς κοσμοῦντας τοὺς λόφους καταπρασίνους θάμνους εἶχεν ἐπικαλύψει ἡ νὺξ διὰ λευκοτάτης ἐλαφρᾶς παιπάλης χιόνος, αἱ δὲ δέσμαι τῶν πλαγίων ἀκτίνων τοῦ ἀναδύοντος μεγαλοπρεποῦς τῆς ἡμέρας ἀστέρος προσέδιδον χρυσῆν λάμψιν εἰς τὴν ἡδίστην τῶν χρωμάτων τούτων ἁρμονίαν. Ἀλλὰ τοῦ μαγικοῦ θεάματος μὲ ἀπέσπασεν ἡ προσδοκία ἰσχυροτέρων συγκινήσεων ἃς προανήγγελλον αἱ ἀνήσυχοι ἀνιχνεύσεις τῶν κυνῶν, οἵτινες καταλείποντες τὰ κράσπεδα τῶν λόφων, ὅθεν ὁ ψυχρὸς ἄνεμος εἶχεν ἐκδιώξει τοὺς σκολόπακας, ἀνεζήτουν αὐτοὺς παρὰ τοὺς ῥύακας καὶ τοὺς χειμάρρους.
Μετ’ ὀλίγον ὁ Φώρ, ὅστις ὑπεγείρων τὸν πρόσθιον δεξιὸν πόδα, ἐλόχει ἀτενής, ὥρμησεν ἐντὸς τῆς λόχμης, ἀμέσως, δὲ ἠκούσθη
