δορυφόρων, ὑπὸ καρυῶν, δρυῶν καὶ ἡμέρων πιτύων. Τὰ γηραιὰ αὐτοῦ τείχη ἐναγκαλίζονται φιλοστόργως οἱ κισσοί, ἐκ δὲ τῶν ῥωγμῶν αὐτῶν φύονται ἕτερα φυτά, κατερχόμενα πρὸς τὴν γῆν καὶ ὑπὸ τοῦ ἀνέμου λικνιζόμενα.
Πότε ἐκτίσθη ὁ πύργος οὗτος; Ἐπὶ πόσους αἰῶνας ἀπέκρουσεν ἀγέρωχος τὰς καταιγίδας τῶν στοιχείων τῆς φύσεως καὶ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν; Οὐδεὶς γινώσκει. — Ἀλλ’ εἶναι βεβαίως γηραιότρος τῶν δρυῶν, αἵτινες περιβάλλουσιν αὐτόν, ὡς προδίδει ἡ ἀρχιτεκτονικὴ αὐτοῦ. — Σώζονται ἔτι ἐπὶ τοῦ γείσου αὐτοῦ αἱ ὑδροχόαι, δι’ ὧν οἱ ἐκ τοῦ πύργου ἠμύνοντο διὰ ζέοντος ὕδατος, ὅπερ ἔρριπτον κατὰ τῶν πολιορκητῶν καὶ προέχοντες πυργίσκοι ἐκ τῶν ὀπῶν τῶν ὁποίων ἐρρίπτοντο πεπυρακτωμένοι λίθοι.
Πλησιάζοντας πρὸς τὸν πύργον ἐχαιρέτιζον ἡμᾶς τῶν χελιδόνων τῶν βράχων καὶ τῶν κίρκων αἱ ὀξεῖαι κραυγαί, διαγραφόντων χαρίεντα τόξα περὶ τὸ αἰωνόβιον κτίριον, τῶν ὀπῶν τοῦ ὁποίου εἰσὶν οἱ νόμιμοι κάτοικοι. Παρὰ τὴν θύραν δὲ ὑπεδέξατο ἡμᾶς ὁ μπάρμπα–Λιώς, ὁ γέρων κηπουρός, ὅστις μετὰ τῶν υἱῶν αὐτοῦ ἐπιμελεῖται τὸν ἐκ κιτρεῶν λαμπρὸν τοῦ πύργου κῆπον.
Ἡ εἴσοδος τοῦ πύργου ἐπεφύλαττεν ἡμῖν νέας ἐκπλήξεις. Ἀρχαιότερον ἐκάλυπτε ταύτην κινητὴ γέφυρα (pont-levis) ἀνεγειρομένη τὴν νύκτα. Ἀλλ’ ἤδη καὶ ἡ γέφυρα ἐξέλιπε καὶ ἡ πρὸ αὐτῆς τάφρος ἐπληρώθη χώματος, μένει δὲ μόνον βαρεῖα καὶ δυσκίνητος ἡ σιδηρόφρακτος θύρα στενάζουσα ἐπὶ τῶν σκωριώντων αὐτῆς στροφέων.
Εἰσήλθομεν. Τὰ ἐν αὐτῷ ὀλίγα ἔπιπλα καὶ σκεύη, ἁπλᾶ καὶ λιτότατα, ἔφερον πάντα τὴν σφραγῖδα τῆς ἐκ τοῦ χρόνου εὐγενείας. Παλαιοτάτη τράπεζα, καθίσματα ἐκ λαξευτοῦ ξύλου ἀχρόου, ἅτινα ἐχρωμάτισε μέλανα ὁ χρόνος, ἐν οἷς τὸ τοῦ πυργοδεσπότου βαρύ, ὑψηλόν, προσομοιάζον ἀρχιεπισκοπικὴν ἕδραν, ἀπετέλουν τὰ τοῦ ἑστιατορίου ἔπιπλα. Ἀνεκίνουν ἐν χερσὶ τὰ ἐπιτραπέζια σκεύη, σχημάτων ἰδιοτρόπων, προϊόντα τῆς βιομηχανίας τῆς Γαληνοτάτης τῆς Ἑνετίας δημοκρατίας, προσέβλεπον εἰς τὴν ἀμαυρὰν ὕελον τοῦ ἑνετικοῦ καθρέπτου καὶ ἐφανταζόμην πόσας καλλονὰς ἀναπαρέστησεν ὁ καθρέπτης οὗτος, πόσους τὰ σκεύη ταῦτα ὑπηρέτησαν ἀκμαίους εὐπατρίδας, ὧν καὶ τὴν κόνιν ἐξηνέμωσεν ὁ χρόνος. Δὲν γινώσκω, ἂν πρέπῃ νὰ καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος ἢ νὰ διορᾷ ἐν τούτω τὴν ἰδίαν σμικρότητα, ὅταν ἡ ὕπαρξις αὐτοῦ εἶναι τόσον ἐφήμερος ἀπέναντι τῶν αἰώνων, ἐφ’ οὓς ἐπιζῶσι τὰ ἄψυχα αὐτοῦ ἔργα.
Μοὶ ἀρέσκουσι τὰ παλαιὰ πράγματα, τὰ παλαιὰ ὀνόματα. Δύναται ἡ ἐνεστῶσα ἐποχὴ τῆς τῶν πάντων ἐξισώσεως νὰ γελᾷ
