Μερυλλίδα, Μερυλλίδα,
ποὔκαμες τὸν ἄντρα μέλι
καὶ τὴν πεθερὰ καμμένη.
Αὕτη εἶνε ἡ παράδοξος ἀφήγησις, ἡ μετὰ πολλῶν καὶ ἄλλων παρερχομένων κατ’ ὀλίγον μέλλουσα νὰ παραδοθῇ εἰς τὴν λήθην. Εἰδύλλιον αὐτὴ καθ’ αὐτὴν παρέδωκεν ἡμῖν μετὰ τῆς ἄλλης εἰκόνος σκηνῆς τοῦ ἀγροτικοῦ βίου καὶ τὸ ὄνομα γνωστῆς ποιμενίδος τοῦ Θεοκρίτου καὶ Λόγγου. Διότι πάντως ὑπὸ τὸ ὄνομα τῆς βοτάνης ἐκείνης τῆς σωστικῆς, ὑπὸ τὸ παρεφθαρμένον ὄνομα Μερυλλίδα, ὅπερ ἀπὸ τῆς ποιμενίδος ἐδόθη, κρύπτεται τῆς Ἀμαρυλλίδος ἡ γλυκεῖα προσωνυμία, ὑπὸ τὴν Μερυλλίδα ζητητέον τὴν Ἀμαρυλλίδα. Ὁ ἀναγινώσκων τὸ ἄνω διήγημα εἶνε ἀδύνατον νὰ μὴ ἀναμνησθῇ τοῦ χαριεστάτου τοῦ Θεοκρίτου Κώμου εἰς Ἀμαρυλλίδα.
«Ὦ χαρίεσσ’ Ἀμαρυλλὶ» ἀναφωνεῖ ἐκεῖ τὴν προσφιλῆ του ἀναζητῶν ὁ ποιμενίσκος·
«Ὧ χαρίεσ’ Ἀμαρυλλί, τί μ’ οὐκέτι τοῦτο κατ’ ἄντρον
«παρκύπτοισα καλεῖς τὸν ἐρωτύλον; ἦρά με μισεῖς;»
Ἐν τοῖς στίχοις τούτοις δὲν νομίζετε ὅτι ἀκούετε τὸν νεαρὸν τῆς ἀφηγήσεως ποιμένος ἀναζητοῦντα τὴν ποιμενίδα διεκφυγοῦσαν εἰς τὰ ὄρη καὶ μὴ γνωρίζοντα ἀκριβῶς διατὶ τὸν ἀπέφευγε;
«……………………………αἴθε γενοίμαν
«ἁβομβεῦσα μέλισσα καὶ ἐς τεὸν ἄντρον ἱκοίμαν
«τὸν κισσὸν διαδὺς καὶ τὴν πτέριν, ἅτυ πυκάσδει»
ἐπιφωνεῖ τοῦ Θεοκρίτου ὁ ποιμὴν θυμαλγὴς ἀκριβῶς ὅπως ἐν τῇ ἀνωτέρω ἀφηγήσει ὑποτίθεται σκεπτόμενος ὁ καταλειφθεὶς νέος, ἀγνοῶν τὴν διαμονὴν τῆς τρυφερᾶς παρθένου.
«Νῦν ἔγνων τὸν Ἔρωτα· βαρὺς θεός· ἦρα λεαίνας
«μαζὸν ἐθήλαζε, δρυμῷ τέ νιν ἔτραφε μάτηρ
«ὅς με κατασμύχων καὶ ἐς ὄστιον ἄχρις ἰάπτει.»
